NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
Quazimono – Lo-Fi Anomalies For Anxious People (cd, Mahorka)
Recensies zijn voor mij vluchtige items, omdat ze met name bedoeld zijn iets wat op een bepaald moment uit is aan te prijzen of -als je er zin in hebt* af te kraken. En het blijft maar een mening van één persoon. Ik vind het leuk ze te schrijven, maar ben me er wel degelijk van bewust dat de zoveelste recensie over een nieuwe Nick Cave misschien minder interessant is; ook voor mijzelf. Nee het liefst til ik stoeptegels of putdeksels op, waaronder zich een compleet ander ecosysteem bevindt. Niet alles is daar even toegankelijk of geschikt voor dansavonden en dergelijke, maar het is wel onderscheidend anders en dikwijls veel avontuurlijker. Iemand die zich schijnbaar helemaal thuis voelt in die “andere” wereld, is de Rotterdamse muzikant Robert Hofman. Zijn muziek varieert telkens weer en hij verschuilt zich steeds weer in andere uithoeken en met andere instrumenten en apparaten. Zo is hij te horen in de experimentele neofolkband Osewoudt, de dark ambient/industrial formatie KRAFTmet neoklassieke, folk en jazz uitstapjes en het Offensive Defiant Disorder project, waar hij een carrousel van ambient, industrial, drones, jazz, musique concrète, avant-garde, drum ‘n’ bass, noise en glitch de revue laat passeren. Nergens kan je er helemaal de vinger op leggen, maar je likt je vingers er iedere keer wel bij af.
Nu keert Hofman terug in de hoedanigheid van Quazimono, u weet wel de klankenkruider van Rotterdam. Hiermee presenteert hij het debuut en gezien de geschiedenis van zijn vorige band wellicht ook enige album Lo-Fi Anomalies For Anxious People. Hij brengt 10 tracks van samen maar liefst 64 minuten. De muziek is veelal abstract, maar dan heb je de grootste gemene deler wel gehad. Op haast typische wijze laveert Hofman weer door allerlei genres, waarbij het gebrek aan echte instrumentbeheersing volledig wordt gecompenseerd door creativiteit. Met allerhande geluiden, samples en hoofdzakelijk elektronische instrumenten dan wel apparaten smeedt hij zijn bijzondere en bovenal experimentele legeringen van industrial, IDM, ambient en elektro-akoestische muziek, die zich door complexe buizenstelsels lijken voort te bewegen. Zijn muziek kan dan ook nooit echt in een hokje duwen. Maar wie wil er hokjes als je buizen hebt? Het is daardoor allemaal uiterst fascinerend, waarbij je echt op de punt van je stoel zit tot de allerlaatste seconde. Het beweegt tussen echt en plastic, nerveus stuiptrekkend en unheimisch kalm en ritmisch strak en verstrooiend los. Het klinkt eigenlijk alsof de Einstürzende Neubauten, Beaumont Hannant, Hecker, Test Dept, Robert Normandeau en Autechre met elkaar aan het duelleren zijn in een computerspel. Tot besluit krijg je dan weer een heerlijk ongrijpbare herinterpretatie van Syl Johnson’s “Is It Because I’m Black”, zij het dat “Black” vervangen is door “Pac”. Duidelijk allemaal? Gewoon zelf luisteren is denk ik weer het beste advies. En wacht daar niet te lang mee, want de oplage is uiterst beperkt. Wat een overdonderend en biologerend prachtalbum!