NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
Pieter Nooten – Someone There (cd, Rocket Girl)
Een label dat me muzikaal heeft opgevoed en grootgebracht is toch wel het Britse 4AD en met name de tijd toen Ivo Watts-Russell de touwtjes in handen had. Na zijn vertrek is het nog altijd een prima label gebleven, maar je kunt er niet meer blind op varen zoals vroeger. Eén van de opmerkelijkste bands in de hoogtijdagen is toch wel de Nederlandse groep Clan Of Xymox. Helden zijn het nog altijd, al is de groep, die tussentijds en ervoor ook wel Xymox heette, wel van samenstelling verandert. Zo is toetsenist Pieter Nooten er na 1991, toen de band het album Phoenix heeft uitgebracht onder de Xymox vlag, er niet meer bij. Op dat album vervulde overigens Michael Brook een gastrol, waar Pieter Nooten eerder in 1987 het iconische album Sleeps With Fishes mee had gemaakt; ook op 4AD. In de jaren 90 gaat Nooten verder met de projecten Cyberia, First Contact en Fingerprince. Maar vanaf 2002 maakt hij onder zijn eigen naam een doorstart als soloartiest. En met verve, want potverdikkie wat rollen er een hoop prachtig ambientachtige melancholische albums uit zijn koker, die ook internationaal positief ontvangen worden. Hoewel ik, mede door mijn vele nieuwe recensiemateriaal, weinig toekom aan het beluisteren van muziek uit het verleden, zet ik toch met enige regelmaat zijn muziek op. Dat zeker in de meer bezinnende momenten.
De digitale albums van de laatste paar jaar heb ik door mijn voorkeur voor de cd een het grote aanbod even links laten liggen, maar Pieter Nooten is nu terug met zijn nieuwe cd Someone There, de zesde op zijn inmiddels vertrouwde label Rocket Girl (er zitten nog twee albums daarvoor). Op eerdere albums mocht hij nog wel eens rekenen op gastbijdragen op klassieke instrumenten, maar hier haalt hij alles uit zijn elektronische toverdozen. Dat dit bepaald geen aderlating betekent, wordt al snel duidelijk als je de intens muziek hoort, die je misschien het best kunt duiden als neoklassiek, al bevat deze ook elementen van ambient, minimal music en filmmuziek. Tegenwoordig kan je voor fatsoenlijke klassieke geluiden prima vertrouwen op elektronica, mits je wel kunt componeren zoals Nooten dat kan en doet. Naast de fraaie orkestraties en andere stemmige klanken laat hij ook samples dan wel suggesties van bijna sacrale vrouwenzang horen in zijn muziek, wat menig kippenvelmoment oplevert. Hij heeft alles ook ondergedompeld in een melancholisch bad, maar dat is eigenlijk altijd wel het geval bij zijn muziek. Bij vlagen brengt hij hier ook echt verlammende pracht. Met zijn 8 nieuwe tracks van samen 48 minuten weet hij je stevig in de houdgreep te nemen, om pas na de allerlaatste seconde weer los te laten. Ik denk dat liefhebbers van onder meer A Winged Victory For The Sullen, Phillip Glass, Deaf Center, Hammock, Marsen Jules, Bersarin Quartett en Arvo Pärt hier hun hart aan kunnen ophalen. Zinnenstrelende, bezinnende pracht!