NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
Personal Trainer – Still Willing (cd, Bella Union)
Het Amsterdamse Personal Trainer stond na hun debuut Big Love Blanket (2022) meteen op de muzikale landkaart. De groep is dan overigens al wat jaren onderweg. Of groep, het is vooral een soort muzikanten carrousel om singer-songwriter Willem Smit, die hiervoor al deel uitmaakte van Canshaker Pi en Palio Superspeed Donkey. Met Personal Trainer maken ze lekker hoekige indierock, waarbij ze je met steeds afwisselende muziek en onverwachte wendingen weten te verrassen en op de punt van je stoel krijgen. Daarbij valt op wat voor sterke liedjessmid Willem is, maar ook dat er steeds uitstekende muzikanten om hem heen zitten. Ze brengen dan ook een eigengereid geluid, waarbij de term on-Nederlands goed nog wel eens valt. Ook in het buitenland is dat niet onopgemerkt gebleven. Maar ze gelden ook als een grote belofte voor de toekomst.
Welnu, die toekomst is aangebroken en de belofte wordt dik ingelost met hun tweede album Still Willing, uitgebracht op het Britse kwaliteitslabel Bella Union, dat in 1997 is opgericht door ex-Cocteau Twins bandlid Simon Raymonde en bijvoorbeeld ook John Grant, Beach House, Midlake, Fleet Foxes, Dirty Three en meer huisvest. Hoewel de carrousel nog altijd doordraait bestaat de groep naast Willem Smit tegenwoordig uit Kilian Kayser (percussie), Leon Harms (drums), Mart Boumans (gitaar, saxofoon), Franti Maresova (gitaren), Ruben van Weegberg (bas) en Abel Tuinstra (keyboards, synthesizers), al vind je op het album tevens Kick Kluiving (drums) en gasten als Lena Hessels (zang), Nick Bolland (saxofoon) en meer. Daarnaast zijn er diverse instrumentale bijdragen door Casper van der Lans, die mede zorg draagt voor de opnames. Op fraaie en dynamische wijze werken ze hier met allemaal contrasten; zo gaat het van rauw naar zalvend, van hard naar zacht, van licht naar donker en vol energie of juist lekker loom. Daar gaan ze op speelse wijze mee om, waarbij het echt knettert van de creativiteit. Hoewel het niet echt past, roept het wel associaties op met de oude en betere Pavement, al hoor je ook referenties als Tapes ‘N Tapes, Blur, Bill Callahan, Elvis Costello, Psychedelic Furs, The Beatles en vast nog meer terug in hun behoorlijk sensationele geluid, dat nog altijd volslagen eigenzinnig te noemen valt. “Still winning” zou ook een prima titel voor dit sublieme album zijn geweest, al zijn ze kennelijk “nog altijd bereid” om er net zoals hier altijd een schepje bovenop te doen. Ze leveren hier 10 fantastische songs af en daarmee tevens hun tweede topalbum op rij.