NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
Orphax & Kenneth Kirschner – Movement (cd, Moving Furniture Records)
Al meer dan twee decennia is de in Amsterdam gevestigde muzikant Sietse van Erve leverancier van de betere minimalistische en drone-gerelateerde muziek. Dat doet hij hoofdzakelijk met zijn project Orphax, waarmee hij ook heeft samengewerkt met Martijn Comes, Machinefabriek, Phil Maguire en PONI. Maar ook via zijn prestigieuze label Moving Furniture Records en sublabel Eliane Tapes, gewijd aan de enorme hoeveelheid werk en invloed van Éliane Radigue, brengt hij zoveel intrigerende en innovatieve muziek naar buiten. Deze geluidskunstenaar, van huis uit overigens een geschoolde drummer, brengt doorgaans iets dat tussen drones, veldopnames, ambient en abstracte elektronische klanken uitkomt. Hierbij draait het veelal om de sfeer, een bepaald gevoel of louter het luisteravontuur en kleurt hij graag buiten de lijntjes. Het heeft inmiddels een imposante discografie opgeleverd. Dat laatste kan ook gezegd worden van de Amerikaanse elektronica artiest Kenneth Kirschner, die op experimentele wijze opereert op het snijvlak van avant-gardistisch klassiek en hedendaagse elektronische muziek en meestal een mix van akoestische en elektronische geluiden bevat.
De twee brengen nu hun gezamenlijke album Movement uit. Sietse remixte eerder al werk van Kenneth, maar dat is hier anders. Het werk is gebaseerd op verschillende, dikwijls gecombineerde pianoschetsen van Kenneth, die Sietse vervolgens heeft bewerkt met synthesizers en waaraan hij nog orgel heeft toegevoegd. De titel heeft een dubbele betekenis, want enerzijds nemen ze die letterlijk, aangezien muziek eigenlijk altijd in beweging is en anderzijds verwijst het met een knipoog naar de klassiek muziek, waarbij een compositie uit meerdere delen kan bestaan maar als geheel gebracht dienen te worden. Hoewel de compositie van beide heren hier als één lang stuk van ruim 32 minuten wordt gepresenteerd, bestaat deze wel uit 5 delen. Deze gaan op heel geleidelijke wijze in elkaar over. Je merkt dat de muzikale omgeving op sommige momenten anders is geworden, meer piano of juist elektronica of beide, zonder dat je de reis erheen hebt waar kunnen nemen. Dat is veelzeggend over hetgeen ze hier neerzetten, want ze weten je echt in vervoering te brengen en even helemaal weg te nemen uit de realiteit. Eigenlijk net als op de fraaie, door Rutger Zuydervelt (Machinefabriek) ontworpen cover, waar rimpelingen langzaam van dichtheid en frequentie veranderen dan wel in elkaar overgaan en toch een consistent geheel vormen. Het is een bezinnend, meeslepend en contemplatief prachtalbum geworden.