NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
Ode To The Quiet – The Drift (lp/digitaal, Ode To The Quiet)
Utrecht is vaker een interessante smeltkroes van muziek en bands gebleken. Ergens door de trechter rolt er de band Mary Had A Little Band uit, waar de Utrechtse drummer Otto de Jong samen met singer-songwriter en toetseniste Marianne Oldenburg en gitarist Tobias Kerkhoven zetelen, die dan nog respectievelijk Westervoort en Deventer komen. Otto en Marianne deelden overigens ook nog de groepen Lorrainville en Tududuh. In 2013 maken de drie een doorstart als Ode To The Quiet, waarmee ze in 2014 debuteren met het gelijknamige, in eigen beheer uitgebrachte album. Een meesterlijk album mag ik wel zeggen, waarbij de geweldige zang van Marianne heerlijk omlijst wordt door een mix van klassieke, elektronische, experimentele en popmuziek. Ik ben eigenlijk verbaasd dat het al 7 jaar geleden is, met name omdat ik de muziek nog zo scherp op het netvlies eh trommelvlies heb staan.
Deze maand is hun nieuwe album The Drift eindelijk een feit, dat voor nu enkel op vinyl en in digitale vorm is verschenen; wederom in eigen beheer. Marianne (zang, piano, synthesizers), Otto (drums, tabla, beats, percussie) en Tobias (gitaar, synthesizers, beats, samples) worden bijgestaan door bassist Evert van der Waa plus gastmuzikanten Anne Bakker (viool), Maarten Vos (cello) en een sirenekoor. Ze serveren hier 9 (lp) dan wel 11 (digitaal) nieuwe songs, die zeker in het verlengde liggen van hun magistrale debuut, maar ook verder gaan. De zang van Marianne klinkt nog altijd fantastisch en gevarieerd. Deze moet je ergens tussen Anneli Drecker (Bel Canto), Kate Bush, Jenny Hval en Lou Rhodes (Lamb) zoeken; echt het is zo interessant als het klint. De muziek zelf laveert van droompop en trip hop naar ambient, experimentele en atmosferische elektronica, gelardeerd met neoklassieke elementen. Maar dikwijls bestaat het gewoon uit een mix van meerdere stijlen. Ze doen wat past bij de diverse songs. Het is wat meer elektronisch met ook interessante samples, maar bevat nog altijd die magische sfeer van voorheen. Eigenlijk is het gewoon nog avontuurlijker geworden, zonder dat het de doorwaadbaarheid aantast. De ene keer is het droefgeestig en sereen en op andere momenten wat complexer en meer uptempo. Dit is echt zo’n album, waarbij je iedere luisterbeurt weer iets nieuws ontwaart. Hoewel de associaties nooit helemaal kloppen, want het blijft een soort singer-songwritermuziek, moet je denken aan een soort kunstzinnige kruisbestuiving van Bat For Lashes, Liesa Van der Aa, Noveller, Lamb, Tori Amos, Bel Canto, Wire, de rustige Nine Inch Nails en de latere Einstürzende Neubauten. Ja zelf luisteren is soms gewoonweg het beste advies. De schitterende artwork van Rutger Zuydervelt (Machinefabriek) mag daarbij ook niet onvermeld blijven. Na zeven jaar zou je kunnen concluderen dat dit een moeilijk tweede album is geworden, maar gezien de kwaliteit ervan hebben ze hier denk ik gewoon echt de tijd voor genomen om dit te kunnen realiseren. Alles klopt en het gaat van hoogtepunt naar hoogtepunt. Het is een meeslepend, origineel prachtalbum, waar nog heel veel in te ontdekken valt.