NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
Nasmak P.M. – Time Is A Friend (cd, Nasmak P.M.)
De mag ik wel zeggen legendarische band Nasmak, die een eerste levensfase beleefde van 1978 tot 1984, heeft met een bescheiden discografie een enorme impact gehad op onze muziekgeschiedenis. Zo wordt hun album 4our Clicks (1982) nog wel eens gezien als het beste wat er ooit van eigen bodem is verschenen. Hun kruisbestuivingen van new wave, post-punk, avant-garde en synth-pop wisten zich dan ook van menig andere band te onderscheiden. Na het uiteengaan van de band zijn de afzonderlijke leden Joop van Brakel, Toon Bressers, Henk Janssen, Truus de Groot en Theo van Eenbergen ieder hun eigen muzikale pad gaan vervolgen. Vorig jaar echter verscheen er weer een levensteken in de vorm van Nasmak P.M., waarbij de afkorting in feite voor “PlusMinus” staat, omdat het niet helemaal meer de groep van weleer is, maar tevens dat andere muzikanten kunnen aanschuiven. Bij iedere nieuwe release zal het overigens een nieuwe toevoeging opleveren. Zo heet het album van vorig jaar voluit Perpetuum Mobile: It’s Long Since You Last Did Me. Het is archiefmateriaal vermengd met nieuw werk, waardoor ze naadloos aansluiten op hun vroegere muziek, maar dit wel helemaal naar het hier en nu hebben gehaald.
De tweede in deze zogeheten “PM serie” is zojuist verschenen en heeft als titel P.M.2: Time Is A Friend, waarbij de afkorting in dit geval staat voor “Plowing Mud”. De schrijfwijze van deze albumtitels blijft wel een beetje een struikelwerk, maar dat sluit ook wel aan bij de dynamische, niet conventionele, deels tegendraadse en bovenal sterke muziek. In ruim 38 minuten brengen ze 7 tracks die onmiskenbaar hun stempel dragen. De samenstelling hier bestaat naast de harde kern Joop van Brakel, Toon Bressers en Henk Janssen, in 4 nummers ook uit de zachte kern Truus de Groot en in even zoveel nummers tevens Sijbenga (It Dockumer Lokaeltsje, Deinum). Daarnaast zijn er nog twee gasten, te weten de zangeres Janet Gilbert (Three Women) en Rik van Iersel (Beukorkest, Der Junge Hund), die in één track vocale samples brengt. Ze hebben weer flink van hun archiefplanken gegrepen om er unieke muziek mee te smeden. Hoewel de ingrediënten niet per se verschillen van andere werken, komt er toch steeds iets heel anders uit de koker rollen met toch een herkenbare sound. En dat is knap. Het is als een goede caleidoscoop, die van de buitenkant weliswaar iedere keer hetzelfde oogt, maar steeds een ander beeld laat zien bij elke draai. Zo zitten er in deze draaibeurt wat meer speelse en Oosterse elementen door en maken ook post-punk, avant-garde, synth-pop en de nodige ludieke experimenten er weer deel vanuit, gestoken in moderne jasjes. Soms komt de dansvloer, wel voor wiebelbenen, in het vizier. Het levert zulke eigenzinnige, veelzijdig en echt verrassende muziek op, waarbij je iedere luisterbeurt iets nieuws ontdekt. Er zitten wel raakvlakken met de vorige cd qua associaties, maar door de kleine verschuivingen moet je denken aan steeds wisselende hybriden van Nomeansno, Wire, Talking Heads, Minimal Compact, Virgin Prunes, The Residents en Der Plan. Daarbij blijven ze overigens zelf hun grootste referentiepunt. Misschien mag ik het niet zeggen, maar ik vind het echt tot hun betere muziek horen wat ze in deze serie laten horen. Ik ben nu al nieuwsgierig naar volgende delen. Perfect music, purely mesmerizing, phenomenal mindblowing of toch pleasant medicine? Wat het ook gaat worden, deze termen zijn evengoed nu al toepasselijk.