NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
Matthijs Kouw, voluit Matthijs Vincent Kouw, is een experimentele Utrechtse muzikant die sinds 2011 zijn muziek naar buiten brengt. Zowel solo onder zijn eigen naam als MVK of in samenwerking met klasbak Radboud Mens dan wel andere musici. Hij onderzoekt de relatie tussen het bewegende en het statische, waarbij hij werkt met veldopnames, gevonden geluiden, analoge synthesizers en elektronica. Dat levert meestal organische en bovenal intrigerende en spannende drones op, die hij incorporeert in diverse andere stijlen. Naast reguliere albums levert dat ook muziek voor installaties, dans-, film- en theaterproducties op. Microscopische muziek, die zich blootgeeft voor degene die er echt aandacht aan wil besteden. Vorig jaar brengt hij onder meer het geweldige Obscurum Per Obscurius uit op het innovatieve Moving Furniture label. Onder meer, want na twee keer knipperen met mijn ogen zijn er ook albums met Radboud Mens uitgekomen en op het eigen Clinamen ook een digitaal album.
MVK – ER-1 (cd, Clinamen)
In maart al verschijnt daarop ook de in een oplage van 100 stuks gefabriceerde cd ER-1, die me door de hoge productie even ontgaan is. Maar beter later dan nooit. Het werk is geïnspireerd door het werk van de Franse filosoof Gilbert Simondon, die als één van de eersten techniek aan een filosofische beschouwing heeft onderworpen. Hij ziet een zeker evolutionair proces, hetgeen in feite te vergelijken valt met een biologisch proces. Daarmee wordt de schijnbare stabiliteit ook wel instabiel en beweeglijk. Dat sluit ook wel aan bij het gedachtegoed van Kouw, die hier als MVK op de hoes prijkt. In dit geval gaat het om de veelzijdige drummachine/percussiesynthesizer ER-1, waar hij onderzoekt tot wat dit apparaat zich kan ontwikkelen. Dat levert 10 fascinerende composities op, die duidelijk wat meer grofkorrelig zijn dan andere muziek van zijn hand. Met hetzelfde bronmateriaal, de ER-1, laat hij een breed spectrum aan geluiden horen, die op knappe, duistere en minimale wijze verworden tot haast filmische composities. Het is een kruisbestuiving van musique concrète, drones, dark ambient, noise en allerlei experimenten, die schuurt, schraapt, zwelt, krimpt en net als bij de thermodynamica zelf telkens voor interactie tussen de geboden delen zorgt. Hiermee weet Kouw je stevig maar gewillig een kleine 50 minuten in de houdgreep te nemen. IJzersterk album!
Matthijs Kouw – The Great Image Has No Form (cd, esc.rec)
Matthijs Kouw weet, zo blijkt wel, net als bijvoorbeeld Machinefabriek kwantiteit ook aan kwaliteit te koppelen. Na diverse recente releases brengt hij onder zijn eigen naam de cd The Great Image Has No Form uit op het avontuurlijke label esc.rec uit Deventer. Kouw heeft naast andere artiesten als Orphax al vaker bewezen dat drone muziek geen simpele vorm van repetitieve muziek is, maar een subtiele kunstvorm waarin wel degelijk plek is voor verandering en emoties. Het vergt soms enkel wat meer inspanning en zitvlees om dit te ontwaren, maar dan heb je gelijk ook veel. Een histoloog ziet ook niets zonder microscoop, terwijl er zoveel waar te nemen valt. Precies zo moet je ook naar dit plaatje kijken of nu ja luisteren. Zet het volume hoog of een goede koptelefoon op en je weet werkelijk niet wat je meemaakt. Subtiele details, die op minimalistische doch contemplatieve en schilderachtige wijze gebracht worden, waaruit zoveel melancholische emoties naar boven komen drijven. Het is een bij de strot grijpend prachtalbum geworden!