NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
Multi-Panel – Empty Handed (cd, Ludo G. Maas)
De releases van Multi-Panel zijn op één hand te tellen, maar ze schoppen wel iedere keer kont. Multi-Panel is inmiddels 20 jaar het muzikale vehikel van mijn zeer gewaardeerde collega Subjectivist Ludo Maas, afkomstig uit mijn geboortestad Breda. Zijn muziek landt doorgaans ergens tussen folk en laptopmuziek, waar ook de mooie term folktronica voor bestaat. Of electrofolk, maar ik vind die eerste gewoonweg charmanter. Dat doet hij met een fijne melancholie en doe-het-zelf aanpak, wat zorgt voor een persoonlijk, intiem geluid. Naast muzikant en muziekliefhebber is hij ook cinefiel, hetgeen ik niet voor niets noem (zie verder) en ook al tot fraaie jaarlijsten op onze website heeft geleid.
Hij presenteert nu zijn vierde album Empty Handed, gestoken in de een door Femke Dekkers prachtig ontworpen digipack, waarop hij 12 nieuwe tracks de wereld in slingert. Ondanks de kwaliteit van het geboden materiaal zal die wereld vermoedelijk (ten onrechte) niet heel groot zijn. Ludo heeft weer een geweldig amalgaam gesmeed van elektronica en folk. Wat meteen opvalt is het meer open, minder lo-fi achtige en iets frivolere geluid. De badjas is uit, de kleren zijn aan en het raam mag open; de slaap- of zolderkamer mag luchten en de muzikant stapt behoedzaam naar buiten. De muziek lijkt hier en daar zelfs voorzichtig naar de dansvloer te schuiven, maar dan wel zoals iemand voorzichtig met een vinger voelt of het water heet is of niet. Daarmee krijg je soms dat mysterieus houterig swingende van Peter Broderick en Arthur Russell. De muziek is rijker gedetailleerd dan ooit en wordt gelardeerd met glitches, IDM elementen, Afrikaanse riedeltjes en diverse samples, die vermoedelijk uit diverse van zijn vele favoriete films afkomstig zijn. Je kan er een filmquiz op loslaten denk ik, al bak ik daar niets van. Hoe dan ook, al deze ingrediënten worden op subtiel caleidoscopische wijze in de nummers geïncorporeerd. Dit roept ondanks het eigen geluid, naast de boven genoemde artiesten, uiteenlopende associaties op, van een fluisterversie van New Order, de speelse indietronica van Dntel, Styrofoam en Tunng tot het met Afro-tronica geënte Sam Lee & Friends en StrandedHorse. Per luisterbeurt ontdek je overigens weer meer details en ploppen er andere referenties naar boven. Dat laatste is eigenlijk allemaal niet zo boeiend, behalve dat het aangeeft dat Multi-Panel hier een verdomd knap, veelzijdig en eigengereid album heeft afgeleverd. Songs die heel stiekem heel diep onder je huid kruipen. Multi-Panel neemt je mee op een gelaagde filmische reis, waar je geen genoeg van kunt krijgen. Hoewel zijn vorige werk er enorm mag lopen te wezen, is dit tot echt wel zijn allerbeste tot nu toe!