NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
Monday W. – Time Is A Spider (cd, esc.rec)
Het alweer zo’n 7 jaar geleden dat ik iets van kunstenaar en muzikant Hidde van Schie heb gerecenseerd. Zowel van het elektronische duo Wild Wild Ambient Boys, waar hij deel vanuit maakt(e), als van zijn soloalbum The Mirror & The Razorblade / Dusty Diamond Eyes. Dit laatste heeft hij onder zijn eigen naam uitgebracht, waarmee hij melancholisch gestemde singer-songwritermuziek met een toefje alt-country brengt. Het is muziek die meteen past als een warme jas en die ergens in de hoek van Nick Drake, Leonard Cohen, Bob Dylan, Smog, Mark Lanegan, Don McLean, Will Oldham en Elliott Smith finisht. In 2017 verschijnt in het verlengde daarvan nog de digitale release Offshore van zijn nieuwe band Friday Wilkinson, zij het dat die meer indie, alternatieve en emorock opzoekt. En ergens in het vorige decennium heeft hij ook op abstracte wijze van zich laten horen als The 21st Century. Het moge duidelijk wezen dat hij keer op keer weet te verrassen. En dat op positieve wijze, laat dat duidelijk zijn.
Op het evenzo op positieve wijze verrassende label esc.rec uit Deventer, brengt Hidde van Schie nu als Monday W. zijn nieuwe album Time Is A Spider uit. Geen idee overigens waarom hij nu voor dit alias is gegaan, maar goed dat boeit eigenlijk ook niet zo. Hoewel je van esc.rec werkelijk van alles kunt verwachten, bestaat de hoofdmoot uit elektronische, experimentele dan wel abstracte muziek. Wat Hidde met Monday W. laat horen is echt andere koek. Hij zit in de singer-songwriterhoek, waarbij hij een mengelmoes van folk, alt-country en dark pop laat horen. Als iemand dit album zonder informatie opgezet zou hebben, dan had ik gegokt op een Britse dan wel Amerikaanse folk artiest. Hij brengt muziek die vertrouwd en tijdloos klinkt; als een oude vriend, waar je altijd terecht kunt. Met een warm gevoel thuiskomen, al staat de kachel nog niet aan. Zoiets dan. Van Schie brengt hier meerdere instant klassiekers, die voornamelijk tot stand zijn gekomen met zang en gitaar. Meer is niet nodig om tot de kern te komen en indruk te maken.. Daarmee doet hij denken aan onder meer Nick Drake, Palace Brothers, Templo Diez, Leonard Cohen, Boduf Songs, Mark Lanegan en door de donkere sounds soms ook aan The Cure. Het is muziek die je bij de strot grijpt, diep onder je huid kruipt en je gewoonweg bijna 40 minuten lang in de houdgreep neemt. Wat een overdonderend, tijdloos prachtalbum!