NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
Minco Eggersman & Theodoor Borger – We Are Still Each Other’s Only Hope (cd, Volkoren / Konkurrent)
Hoewel projectnaam en die van de artiesten dikwijls door elkaar gehaald worden, hetgeen ook niet heel erg boeit op zich, is “Unifony” een samenwerkingsverband van drummer/componist Eggersman (ME, At The Close Of Every Day) en muzikant/componist Borger (Mensenkinderen, ME, How To Throw A Christmas Party). Ze hebben zich als doel gesteld om telkens met andere muzikanten samen te werken en de pure essentie van de muziek te vinden. Op het eerste album Unifony uit 2018 werkten ze met en de Noorse trompettist Mathias Eick (Jaga Jazzist, Batagraf, Trondheim Jazz Orchestra) en op deel twee, Unifony II van twee jaar later, waren het de Amerikaanse jazzpianist Aaron Parks en de IJslandse saxofonist Óskar Guðjónsson die hen vergezelden. Daarbij delen de twee heren een liefde voor Talk Talk en andere specifieke muziek uit de jaren 80. De muziek houdt doorgaans het skeletachtige midden tussen Nordic jazzy muziek, minimal music en post-rock. vaak Saillant detail is dat hun albumhoezen door James Marsh ontworpen worden, de dat ook voor Talk Talk deed.
Dat is wederom het geval op Unifony III. Hierop hebben ze niet de minste gasten uitgenodigd, want dat zijn hier de inmiddels 71-jarige Ierse zangeres en harpiste Moya (Maire) Brennan van Clannad en de ook alweer 63-jarige Noorse trompettist Nils Petter Molvær. Beide met een ontzaglijke staat van dienst. Hoe deze connecties tot stand zijn gekomen is mijn een raadsel, maar het past perfect. In de 10 nummers die ze hier in zo’n 40 minuten serveren, weten ze vast te houden aan hun experimentele, sobere aanpak. Zoals altijd is deze op subtiele wijze stiekem toch heel gedetailleerd, maar ze verspillen geen noot. En als het stil moet zijn of puur instrumentaal, dan is het ook prima en meeslepend. Het is ook een waar genot om Brennan hier op improviserende wijze aan het werk te horen. Ze behoud haar etherische, wereldse klanken maar weet deze op woordloze manier toch veelzeggend neer te zetten. Dan kruipt tussen de kale stukken van Eggersman en Borger ook nog een dat filmische, ijle trompetspel van Molvær, waarmee hij zelf ook op zijn eigen albums het verschil weet te maken. Daarbij weten ze echt tot de kern van de muziek door te dringen, waarmee ze een tot de verbeelding sprekend geheel neerzetten en veel aan de invulling voor de luisteraar zelf overlaten. Daarbij moet je het naast de projecten van de genoemde deelnemers ook ergens zoeken tussen Robin Guthrie, Harold Budd, Arve Henriksen, Portico Quartet, Jon Hassell, David Sylvian en uiteraard ook Talk Talk. Muziek die kortom net zo urgent is als gewoonweg wonderschoon is.