NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
Meis – Zwart/Wit (cd, N.E.W.S./ Meis Muziek)
Je persoonlijke leed omzetten naar iets moois, is niet iedereen gegeven. Meis, de naam waarmee Aysha Meis de Groot muzikaal naar buiten treedt, kan dat als geen ander. Ze kreeg de muziek al met de paplepel ingegeven, want haar opa is niemand minder dan Boudewijn de Groot. In 2017 is ze afgestudeerd aan het Conservatorium van Amsterdam. In 2020 heeft ze al de 12” Een uitgebracht en haar talent is niet onopgemerkt gebleven, want Eefje de Visser vroeg haar om in haar liveband te zingen en dansen. Ze is op haar album Bitterzoet Live (2023) te horen. Dat is de witte kant van het leven. Helaas is er ook een zwarte zijde, want er zit in de familie ook een erfelijke vorm van maagkanker en Meis ontdekte op haar 18de over hetzelfde kankergen te schikken als waar haar moeder tien jaar daarvoor was overleden. En grootmoeder. Daardoor heeft ze preventief een maagresectie ondergaan, die een flink litteken achterliet, zowel fysiek als mentaal.
Uit dit alles is het album Zwart/Wit voortgevloeid, waarop ze onder meer gebruik heeft gemaakt van haar aantekeningen uit haar dagboek, die ze in het ziekenhuis heeft. Meis (zang, gitaar, (bas)synthesizer, percussie) werkt hier intensief samen met Nicky Hustinx (drums, percussie, gitaar, (bas)syntheizer). Die laatstgenoemde maakt solo elektronische muziek als Slow Res, heeft in groepen als Woost, Hummingville, Color Reporters en Most Unpleasant Men gezeten en heeft (onder meer) op menig album van Eefje de Visser gedrumd. Zo is er van twee kanten een link en sluit de manier van teksten schrijven daar ook wel een beetje bij aan. Een beetje, want de teksten van Meis zijn heftiger, confronterend (net als de cover) en soms ietwat ongemakkelijk. Dat laatste is meer omdat doorgaans mensen niet alles bespreekbaar maakt, terwijl als je dat wel doet zaken veel eenvoudiger maakt. Voor haar zal het ook een vorm van verwerking zijn. “Ik deel veel” zingt ze dan ook in het nummer “Lelijk”. En in datzelfde nummer ook “Kan je misschien niet zo staren, maar gewoon vragen?”, hetgeen een voorbeeld hoe je zaken eenvoudiger kan maken. Niet alleen haar ziekteproces passeert de revue, ook wat het met de mensen om haar heen heeft gedaan. De oprechte teksten zitten ijzersterk in elkaar en Meis beschikt over een prachtige stem, de woorden extra lading meegeven. Zelf rekent ze niet geheel onterecht, mede door de directe manier van zingen, ook Dodie en Phoebe Bridgers tot inspiratiebronnen. Het zwart komt nog wel eens in de teksten voor, maar ook de lichte kant; het is als een röntgenfoto, die ze vast vaak gezien heeft in het ziekenhuis. Maar daarbuiten is kleur, net als in haar muziek. Die muzikale omlijsting, die hoofdzakelijk elektronisch is, mag er eveneens meer dan wezen. Heel vaak subtiele, breekbare muziek, die uiterst speels en avontuurlijk uitpakt. Het doet me wisselend denken aan die van James Blake, Thom Yorke solo en soms zelfs aan de rustige stukken van Einstürzende Neubauten; heel bijzonder. Daarnaast krijg je lichte en soms wat luidere beats plus gastbijdragen op bas, hoorn en zang. Dat laatste door Koen van de Wardt aka Klangstof. Het maakt alles tot een aangrijpend mooi geheel, waar je gewoon even niet van terug hebt. Muziek die de grijze cellen wel even bezig houdt en tevens meermaals voor bergen kippenvel zorgt. Wat een ongelooflijk machtig en troostvol droomdebuut!