NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
Mark Lotterman – Stedentrip (cd, Stichting Holland)
Van de Nederlandse muzikanten met een ietwat zwartgallige inslag en toch ook relativeringsvermogen en droge humor in huis, is de Rotterdamse Mark Lotterman voor mij toch altijd wel favoriet geweest. Dat los van het feit dat zijn muziek gewoonweg mooi is. Zijn singer-songwritermuziek kan je dikwijls in het hokje bluesrock en alternatieve rock plaatsen, al is het soms hard duwen als hij anders wil. In het verleden heb ik wel eens Mark Lanegan, Lou Reed, Randy Newman, Grails, Frank Sinatra en Scott Kelly ter referentie opgegeven. Ja, ik probeer ook maar wat. Het is altijd persoonlijke muziek, waarbij de inhoud varieert van levensvragen tot uiteenlopende emoties. Dat komt met zijn herfstige, Engelstalige zang ook altijd wel binnen. Ik praat een beetje over vervlogen tijden, maar het laatste wapenfeit van zijn hand is dan ook uit 2017, toen hij zijn sublieme multimedia project en vijfde album Holland het licht liet zien. Een totaalkunstwerk, dat ook meteen het einde leek in te luiden van zijn bescheiden maar toch wel geweldige muzikale carrière.
Maar Mark heeft zijn stem, akoestische gitaar en keyboard van de wilgen gelepeld en is weer muziek gaan maken. Dat het niet op dezelfde wijze kon, was op voorhand eigenlijk al wel duidelijk. Hij brengt nu zijn cd Stedentrip uit, die inderdaad op vele fronten anders is en toch helemaal des Lottermans is (nee autocorrect, gewoon Lottermans). Ten eerste zingt hij in het Nederlands, maar wel nogal altijd in hetzelfde timbre. Daarnaast is het tempo flink omhoog gegaan, maar zweet de melancholie toch nog wel door de diverse poriën naar buiten. Daar waar het opgewekt lijkt, is hij als een Pierrot; de clown die huilt. Naast de eerdere referenties, doet hij ook qua zang wel eens denken aan een liefdesbaby van Hans De Booij en Hans Dorrestijn. En we noemen hem Mark? En dan staat er ook nog eens een gastbijdrage van dichter en journalist Hans Verhagen op. Hoe dan ook, de muziek bestaat hier niet meer uit alternatieve rock of bluesrock. Mark gaat op ramkoers richting synthpop, ska, indiepop en dark cabaret, maar incorporeert daarin allerlei dichterlijke elementen, eclectische zijuitstapjes en echt contemplatieve pracht. Ja ik zeg dit ook maar om aan de tip van zijn eigen site te voldoen: “Kom extra slim over. Op die manier denken anderen wellicht dat uw mening meer waard is dan die van henzelf! (quotes uit uw recensie kunnen worden vermeld op social media, in persberichten en op eventuele posters)”. Ik kijk al om mee heen. Nee alle gekkigheid en mijn kippen op een stokje, Mark weet in 7 nummers van bijna 24 minuten lang echt weer het verschil te maken en er gebeurt veel per vierkante seconde. Naast Hans zijn hier ook Sophie Reekers (zang), Teus Nobel (trompet) en Lucky Fonz III (zang) te gast, die het geheel van extra franje voorzien. Hoewel de eerder genoemde associaties niet helemaal verdwenen zijn mag je er ook Claw Boys Claw, Doe Maar, Nick Cave, D.A.F. en de geluiden van een hysterisch computerspel aan toevoegen. Mag hè, niks moet! Mark Lotterman mag dan een andere weg ingeslagen zijn, hij levert hier een net zo sterk en onderscheidend album als voorheen af.
P.S.: Het album is hier verkrijgbaar (ook op zo’n groot zwart ding). En hieronder ook te beluisteren om de de kooplust op te wekken.