NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
Mansur – Oscuras Flores (cd, Denovali)
Eerder dit jaar heeft de Nederlands/Indonesische multi-instrumentalist Jason Köhnen uit Zeist me weer compleet weten te verrassen met het werkelijk schitterende debuut van zijn nieuwste incarnatie The Lovecraft Sextet, waarmee hij prachtige, emotioneel geladen lassen smeedt van darkjazz, ambient en neoklassiek. Nu is Köhnen wel de man van de incarnaties, want naast zijn bekendste alter ego Bong-Ra (jungle/breakcore), vind je hem tevens teug in The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble (elektronische jazzrock) plus de improviserende zusterband The Mount Fuji Doomjazz Corporation. Daarnaast heeft hij een verleden in death en doom metalbands als Korsakov, Orphanage, Celestial Season en Bluuurgh. In november 2019 komt er een nieuw project bij, te weten Mansur, waar Köhnen (bas, elektronica) samenwerkt met de Russische oud-speler Dimitry El Demerdashi (Phurpa) en de Hongaarse zangeres Martina Horváth (Niburta). Daarmee weten ze een fraaie mix van darkjazz, drones, neoklassiek, gothic, darkambient, wereldmuziek en allerhande experimenten naar buiten te brengen.
Na de mini Temple (2020) en het full-length debuut Karma (2021), komen ze nu met het album Oscuras Flores, waarbij je niet veel paella gegeten hoeft te hebben om daar “donkere bloemen” van te kunnen maken. In een goede 38 minuten passeren 8 nieuwe tracks de revue, die meer Ooster en spiritueel zijn dan voorheen. Dat laatste bedoel ik niet in de religieuze, maar meer in de levensbeschouwelijke zin met de nadruk op persoonlijke, innerlijke ervaring. De drie mogen rekenen op gastbijdragen van Anna Bodaz op de guzheng (Chinese citer) en Gadjo Dilo Vendigo op de duduk (Armeens dubbelriet-blaasinstrument). Het geeft de muziek weer een geheel eigen inkleuring, al weten Köhnen en de zijnen er ook wel zelf raad mee door de naast de eerder genoemde ingrediënten ook schitterende etherische zang, (samples van) keelzang, flamenco elementen en andere wereldse details toe te voegen. Hij is er net als deze groep ook niet het type naar om ooit in herhaling te vallen. Je moet het hier zoeken tussen Von Magnet, Mark Eliyahu, Dead Can Dance, Isihia, Niyaz, Kızılırmak, Phylr en natuurlijk veel van hun andere projecten. Feit blijft dat dit het tweede album van Köhnen’s hand dit jaar is dat je diepgravend en overrompelende mooi kunt noemen. Wat een meesterlijke zet weer!