NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
Mansur – Minotaurus (cd, Denovali)
De Nederlands/Indonesische multi-instrumentalist Jason Köhnen uit Zeist is een ware duizendpoot en iemand met een brede interesse. Dat die interesses dikwijls gekoppeld zijn aan de meer nachtelijke momenten of schaduwkanten van het leven, maken het muzikaal gezien eigenlijk alleen maar interessanter. Het kan zo maar zijn dat je één van zijn projecten in huis hebt of er in elk geval van gehoord hebt.
Köhnen is misschien het bekendst van zijn alterego Bong-Ra, waarmee hij jungle/breakcore maakt, en het internationale elektronische jazzrock project The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble plus de improviserende zusterband The Mount Fuji Doomjazz Corporation. Maar er is veel meer, zo zijn er de death dan wel doom metalbands Korsakov, Orphanage, Celestial Season, Bluuurgh en andere, maar houdt hij er ook projecten op na waar grindcore, hardcore, drum ‘n’ bass, darkjazz, neoklassiek, ambient, downtempo en experimentele muziek de revue passeren.
Zijn nieuwste incarnatie is Mansur, dat Köhnen (bas, elektronica) runt samen met de Russische oud-speler Dimitry El Demerdashi (Phurpa) en de Hongaarse zangeres Martina Horváth (Niburta). Vorig jaar hebben ze de mini Temple en het full-length debuut Karma het licht laten zien. Op subtiele doch duistere en filmische wijze laten ze daarop een hybride van darkjazz, drones, neoklassiek, gothic, darkambient, wereldmuziek en allerhande experimenten horen. Wat het bijzonder fraai maakt naast de fraaie composities en heerlijk etherische zang is die mix van traditionele en moderne instrumenten. Die lijn trekken ze ook door op hun nieuwste worp Minotaurus, met dat verschil dat ze de muziek hier met live improvisaties tot stand zijn gekomen. Dat heeft 6 stukken van samen een kleine 37 minuten lang opgeleverd. De composities klinken ongepolijst, spontaner en toch nog altijd ook breekbaar en subtiel. De grootste winst halen ze wat mij betreft uit de dynamiek van de improvisaties, die de nog altijd in een duistere sluier gehulde muziek een schitterende mysterieuze gloed geven. Dat laatste komt mede door de serene, haast spookachtige zang van Martina, die past als een jas in deze met tradities geïnjecteerde hedendaagse muziek. Je moet het daarbij grofweg zoeken tussen Nadja, Dictaphone, Dead Can Dance, Isihia, Bersarin Quartett, Birds Of Passage en tevens The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble. Het is een diepgravend en bij de strot grijpend prachtalbum!
Interessante muziek JW !
😉