NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
LUIK – Outrar (lp/digitaal, Tiny Room Records)
De naam van gitarist en producer Lukas Dikker heeft hier nog wel eens de revue gepasseerd. Dat komt door bands en artiesten als Bonne Aparte, Herrek, Oliver Oat, Veecaten, Kim Janssen, Eklin, Johnny Cage en Herrek waar hij acte de présence heeft gegeven. Eén van zijn motto’s is dat een liedje nooit hetzelfde moet klinken. Dat is eigenlijk door de vele projecten al waargemaakt, maar ook met zijn soloproject LUIK, zoals zijn oom hem vroeger wel noemde, waarmee hij in 2012 het prachtige album Owls heeft gemaakt, dat zich ergens op priegelende en contemplatieve wijze in de slowcore hoek ophoudt. Daar heeft hij wel een band omheen gevormd destijds, met veelal leden uit een aantal van de bovengenoemde projecten. Het is muziek die de luisteraar uitdaagt en niet per se behaagt; al bijt dat elkaar bepaald niet.
Twaalf jaar later is er dan onverwachts een tweede album Outrar, dat in het Portugees Braziliaans iets als “de ander worden” of “besmet met de ander worden” betekent. Wellicht is het gewoon luik-raak gekozen, maar het kan ook duiden op zijn invloeden als John Frusciante, JJ Cale, Sparklehorse, Pink Floyd of Grandaddy, die hem muzikaal hebben geïnfecteerd. Toch zou ik dit alles loslaten voor de 16 stukken, die hij hier in een goede 35 minuten voorbij laat komen. Het zijn allemaal gitaarimprovisaties, die zijn slowcore in een ander daglicht of misschien wel maanlicht plaatsen. Het zijn namelijk veelal intieme en skeletachtige stukken, die je eerder associeert met de nacht. De muziek heeft niet echt een kop of staart, maar gaan wel op tot de verbeelding sprekende wijze voorwaarts. Bij de schilderkunst is men dikwijls razend enthousiast als ze weer schetsen hebben gevonden van één of andere schilder, maar in de muziek vindt men dat vaak lastiger. Toch is dat in feite wat Dikker hier doet met zijn gitaar. Soms stopt een nummer ook abrupt, net als een schets geen finish kent. Het zijn oprechte, ongepolijste muzikale penseelstreken die bepaalde emoties weten over te brengen. Dat doet me soms wel denken aan Yellow6, Dirty Three en Slint, met de vroegere psychedelische geluiden van Pink Floyd, al past het qua muziek niet helemaal. Met deze minimale muziek weet hij een maximaal effect te bewerkstelligen, dat net zo biologerend als bezinnend en diepgravend mooi is. Hierbij laat hij veel over aan de verbeeldingskracht van de luisteraar, waardoor het je -eenmaal gegrepen- niet meer eenvoudig loslaat. Hij weet te intrigeren als geen ander.
Heel mooi Luik