NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
Library Card – Nothing, Interesting (cd, At Ease / Konkurrent)
De Nederlandse muziekscene is zo aan het groeien, niet alleen qua omvang maar ook het niveau lijkt steeds hoger te worden. Steeds meer zouden het ook buiten de landgrenzen goed doen. Met name de sterke alternatieve bands, maar ook daarbuiten. Niet dat er hiervoor geen goede bands waren, begrijp me niet verkeerd. Ik merk elk jaar weer dat er meer in de Nieuwe Nederlandse Muziek categorie opduiken. Ook in Rotterdam is een bruisende underground. En sinds een paar jaar is daar ook Library Card bijgekomen. De groep wordt aangevoerd door Lot van Teyling met haar zang en half zang. Daarnaast zijn het bepaald niet de minsten die daarbij aansluiten, want wat te denken van Kat Kalkman die is te vinden in het geweldige Neighbours Burning Neighbours en Nagasaki Swim plus solo als Maushaund. Verder zijn het drummer Emre Karayalçın, ook spelend in Speech Impediment en Instead Of Ella plus gitarist Mitchell Quitz, voorheen dan weer drummend in The Lumes. Hoewel niet alles wellicht naar de oppervlakte is komen drijven, hetgeen ook de bovengenoemde groei kan hebben gemaskeerd, mag je gerust van een superband spreken.
Na twee leuke songs “Mirror Factory” en “Sunflower”, waarbij de eerst op een cassette terecht is gekomen samen met een live nummers, verschijnt nu een wat langer mini debuut Nothing, Interesting. De groep opereert duidelijk in de post-punk hoek, maar combineert dat dikwijls met lekkere noise. De openingstrack “Well, Actually” laat meteen goed horen waar de groep tot in staat is. De zang en spoken word zijn zo pakkend en met dikwijls bijtende teksten, als:
Have you ever heard of Sonic Youth?
Or Kim Gordon?
It’s like you’re the same person
Well, actually
You’d be way prettier if you smiled more
Just a bit more pleasant for me to look at
Well, actually
No, I don’t make music myself I’ll just take up all this space because I can
‘cause I’m a man
Daar komen de heerlijk pompende baspartijen, de schurende maar ook scheurende gitaarsounds en de zowel jagende als ontregelende drums nog eens overheen. Het is van internationale klasse. En dan heb je pas één nummer gehad, maar de toon is gezet. Een expressieve band vol contrasten met de nodige contemplatieve moment en tevens erupties. Hierbij geven ze dus mannelijke betweters een veeg om de oren, maar het gaat ook over angsten, wegkijken en meer. Geen woord is onbeduidend, geen sound onnodig en geen seconde onbenut. Alle 6 nummers, die ze hier serveren, steken zo goed in elkaar. Ter referentie moet je denken aan een spannende mix van How Rah, Sonic Youth, Futher, Protomartyr, The French Tips en zeker ook Dry Cleaning en Anne Clark wat de poëtische inbreng aangaat. Het is jammer dat het na zo’n 21 minuten alweer voorbij is, maar je krijgt wel ontzettend veel. En ik wil als man nou niet over de lengte gaan praten. Het is echt een mini meesterwerk geworden.