NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
Jozef Van Wissem – Nosferatu: The Call Of The Deathbird (cd, Incunabulum / Konkurrent)
De Nederlandse grootmeester op de luit Jozef Van Wissem tokkelt al sinds 2000 op toonaangevende wijze aan de weg. Niet voor niks is hij in 2014 met het album It Is Time For You To Return zelfs beland in de prestigieuze serie “Made To Measure” van het prestigieuze en veelzijdige Crammed Discs. Maar ook zijn overige werken mogen er wezen, die al dan niet in samenwerking met Gary Lucas, Jim Jarmush, Tetuzi Akiyama, United Bible Studies, Smegma, Gregg Kowalsky en SQÜRL tot stand zijn gekomen. Verder heeft Van Wissem samen met James Blackshaw nog het experimentele folk project Brethren Of The Free Spirit er op nagehouden. Met zijn steeds wisselende mix van folk, avant-garde, experimentele, psychedelische en soms ook Barokke muziek weet Van Wissem zich te onderscheiden met een unieke sound, die veelal tot de verbeelding weet te spreken. Het is dan ook niet verwonderlijk dat dit al eens tot een soundtrack heeft geleid (voor Jim Jarmusch).
Ook zijn nieuwe album Nosferatu: The Call Of The Deathbird is een soundtrack, ditmaal in opdracht van La Cinematheque Franciase uit Parijs. Van Wissem is gevraagd een nieuwe score te maken voor bij de presentatie van de gerestaureerde originele versie van de cult-film “Nosferatu” (1922) van Friedrich Wilhelm Murnau. Hij heeft 6 acts geschreven, die samen ruim 41 minuten duren. Tijdens het schrijven van zijn muziek vond hij een Nederlandse dubbele 7” met geluiden van uitgestorven vogels in de straten van Rotterdam (hoe verzin je het?). Deze heeft hij met elektronica bewerkt en geïncorporeerd in zijn muziek, die hij hiernaast met de luit, elektronica, beats en elektrische gitaar heeft gecreëerd. Het album start heel sereen met een solo op de luit. Naarmate het album vordert komen er steeds wat geluiden bij. Als eerste de haast surrealistisch en een tikje spookachtig klinkende vogelgeluiden en suggestieve stemklanken. Daar sluipt het horror element voor het eerst subtiel de muziek in. Hierna volgen de beats en gitaar, vergezeld door allerhande elektronica, die eerst een shoegaze gedaante krijgen, maar gradueel steeds harder en grimmiger vormen aannemen om uiteindelijk via sluipende noise te eindigen in iets dat je als trage death metal zou kunnen omschrijven. Dat laatste levert in de laatste track van bijna 18 minuten een bij de strot grijpend slotstuk op van een sowieso al geniaal album. Muziek om eens heerlijk je tanden in te zetten!