NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
Jack Poels – II (cd, Snowstar)
Vorig jaar heeft de uit America (Limburg) afkomstige zanger/gitarist Jack Poels, beter bekend als de kopman van de in 1985 opgerichte groep Rowwen Hèze, menigeen aangenaam verrast met zijn solodebuut Blauwe Vear. Het vinden van een prachtige veer van een Gaai in een modderpoel, terwijl zijn zoon voor een studio naar Zuid-Korea vliegt, is een startpunt voor dat album geworden. Hieruit vloeien oprechte, uit het leven gegrepen songs voort, die bestaan uit een mix van Americana (die wel uit de VS) en folk. Het levert een majestueus, emotioneel geladen prachtalbum op, dat ook niet Rowwen Hèze fans tot bestellen aanzet.
Naast Rowwen Hèze en diens voorloper The Legendary Texas Four, is de inmiddels 63-jarige Jack Poels voorheen ook terug te vinden in bands als Bad Edge, Herberg De Troost, Poel Giesen en nog wat gelegenheidsprojecten. Met een indrukwekkende discografie en evenzo hitlijst plus goed gevulde prijzenkast, met onder meer een Edison en Gouden Harp, is de solostap best verrassend te noemen. Maar het pakt erg goed uit. Poels beschikt over een machtig herfstig stemgeluid, dat zich uitstekend leent om meer verhalende muziek te maken. Dat komt op zijn melancholische debuut dan ook goed uit de verf. Het smaakt naar meer. Door het welbekende virus is hij meer gaan schilderen en schrijven.
Dat laatste heeft nu het tweede album, simpelweg II opgeleverd, dat weer op het fijne Utrechtse label Snowstar is uitgebracht (waarbij labelbaas Cedric Muyres een Limburgs verleden heeft). Het is ook een jaar waar versobering en terugkeer naar de essentie meer past. Poels (akoestische gitaar, zang) wordt hier (op afstand) begeleid door BJ Baartmans (elektrische en 6- en 12-snarige akoestische gitaar, bas, mandoline, piano, bouzouki, mondharmonica, percussie, zang) en in twee tracks nog door Doe Maar gitarist Jan Hendriks en zangeres Anna Balou Baartmans. In ruim 39 minuten serveert Poels hier 12 nummers, die hij weer in het charmante Horsterse dialect zingt. De muziek roert in dezelfde vijver als het debuut, maar er lijkt extra ruimte voor bezinning. De muziek is poëtisch, weemoedig, tot de verbeelding sprekend en recht uit het hart. Dat laatste maakt dat de muziek behoorlijk binnenkomt en net als wereldmuziek, die ik lang niet altijd versta, qua emotie klare taal spreekt. Dat is niet alleen knap maar ook wonderschoon. Poels brengt prachtige troostvolle muziek, met vele kippenvelmomenten, die het leven tijdens de lockdown en deze rare tijd weer een beetje aangenamer maakt.