NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
Indigo Pastel – Westerschelde (cd, Bolwerk Boulevard Records)
In de alternatieve muzikale circuits en vaak ook daarbuiten borrelt het in Nederland van de kwalitatief hoogwaardige bands. Het is wel eens dunner gezaaid geweest, zodat we regelmatig met een jaloerse blik naar onze zuiderburen keken. Maar dat is allang niet meer zo. Ook de nieuwe Zeeuws-Vlaamse en grotendeels Rotterdamse band Indigo Pastel is weer zo’n bijzonderheid van eigen bodem. De naam van de groep komt overigens van de kleur van de lucht boven de zee als de zon net ondergaat. Over hun band zeggen ze zelf: “Stel je neonreclames voor aan een verlaten boulevard, nachtzwermen in de Westerschelde, kapot gebarsten lippen, bloed, wijn vermengd met zeewater, verstilde spraak en het geluid van golven die op het strand slaan”. Het moge duidelijk zijn dat ze een tot de verbeelding sprekend geluid willen neerzetten.
Ze presenteren nu hun debuut Westerschelde, waarop ze in bijna 27 minuten 7 nummers de revue laten passeren (waarvan 1 een bonustrack betreft). Het is allemaal opgenomen in de fijne Katzwijm Studio (met Floyd Raynor en Tammo Kersbergen achter de knoppen), waar al zoveel moois vandaan is gekomen. De groep bestaat naast oprichters Tim Roos (zang, gitaar) en Sander Coers (gitaar, achtergrondzang) uit Lucas Thijs (bas, achtergrondzang), Dirk Schonk (drums) en Job Roodhuizen (toetsen, percussie). De cd opent nog op indierock/pop-achtige wijze, die me wel wat aan Pavement doet denken. Maar al snel wordt duidelijk dat deze band niet voor één gat te vangen is, want ze laten ook post-rock, slowcore, lo-fi, droompop en allerhande experimenten voorbijkomen; of mixen daarvan. Telkens weten ze je te verrassen dan wel op het verkeerde been te zetten met hun instrumentgebruik en knappe vondsten. Naast de eerder genoemde referentie moet je ook denken aan Bonnie Prince Billy, Sparklehorse, Idaho, Silverbones, Red House Painters, Slint en met name door de subtiele details ook aan Talk Talk; al kan je in “Coda” ook wel een rustig instrumentale Nine Inch Nails terug horen. Het is een caleidoscopische palet aan geluid geworden, waarbij ze toch een coherent geheel weten te maken en gaan van heel kleine penseelstreken tot meer grotere vegen. En met sterke teksten. Op ingetogen wijze brengen hoogtepunt na hoogtepunt. Indigo Pastel is met dit fraaie juweel weer een nieuwe sensatie uit ons kikkerland. We gaan zien waar dit uitmondt.