NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
I saw Les Monte – Machine & Men (cd, I Saw Les Monte)
Ik vind het soms fascinerend om te zien hoe major labels er soms van alles aan doen om hun artiesten groter te maken en overal te pluggen. Er zijn natuurlijk zat “grote” bands en artiesten, die over genoeg artistieke ideeën beschikken, maar sommigen worden door de commercie er bepaald niet beter op. Of interessanter. Voor mij dan, laat ik er dat voor de zekerheid maar bij zeggen. Nee doe mij dan maar van die kleine labels of doe-het-zelf-projecten, waarbij de muzikale passie bovendrijft en niks anders. Hoewel enige ambitie mag natuurlijk best. En kan je bij een groot label tekenen, mijn zege heb je. Zeker als je jezelf blijft. Over jezelf blijven gesproken, een gezelschap dat dit zeker hoog in het vaandel heeft is het Amsterdamse combo I saw Les Monte. Ooit rond 2004 gestart als duo, maar sinds 2014 opererend als trio bestaande uit Jan Luitjes Ben Westervoorde en Rick Haring. De eerste twee genoemden zijn ook terug te vinden in Goldzounds, dat eveneens in eigen beheer heel fraaie muziek uitbrengt, maar meer rock en pop georiënteerd is. I saw Les Monte is wat dat betreft andere koek. Daarmee maken ze namelijk mysterieuze, filmische muziek die ergens tussen avant-garde, folk en elektronische muziek uitkomt.
Na de mini The Locker (2004), het album Boat Of Sinking Water (2004) en de mini 12-Pointer (2009) zijn ze nu eindelijk terug met Machine & Man, dat met 7 nummers van samen een kleine 28 minuten ook als mini de boeken ingaat. Het maakt deel uit van een trilogie en beweegt zich naar eigen zeggen tussen het raadsel van donkere materie en de angstaanjagende schoonheid van een bosrand. Ze verkennen hier, zo lijkt het, de relatie tussen mens, natuur, ruimte en machine. Dat dit materie is die niet in beton gebeiteld is, maar soms ook aardig zweverig kan zijn weten ze goed te ondervangen met de spacy en psychedelische elektronica in hun muziek, waar een heerlijk hypnotiserende werking vanuit gaat. Dat vullen ze aan met samples, akoestische gitaar, innemende zang en flarden van wave, krautrock, avant-garde en ook pop. Het laveert van experimenteel naar meer gestructureerd, maar blijft altijd goed doorwaadbaar. Hoewel referenties noemen eigenlijk zinloos is moet je het ergens zoeken tussen Disco Inferno, Talk Talk, Spoonfed Hybrid, Tarwater, Can, Pink Floyd en met name door de prachtige zang ook aan The Triffids. Prettig bevreemdende en bezinnende muziek verweven met biologerende, diepgravende schoonheid. Mens en machine komen hier op schitterende wijze samen. Hun beste tot nu toe!