NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
I Believe In My Mess – We Can’t Be Wrong (lp, Filthy Good Records / Excelsior Recorings)
Bij het schrijven van een nieuwe NNM recensie heb ik het steeds vaker over de jonge, opbloeiende Nederlandse muziekscene van de laatste jaren. Maar dan ga ik nog eigenlijk voorbij aan het rijke verleden dat we ook hebben, zij het vaak met andersoortige muziek. De namen Frank van Praag (ritmes, gitaar, keyboards, zang) en Geert de Groot (bas, gitaar, keyboards) roepen wel herinneringen op, want ze delen beide de geweldige band Scram C Baby en Geert kan je verder onder meer terugvinden in Claw Boys Claw, Bingo Trappers, Fatal Flower, Molly Rotten en Solex. Inmiddels is daar hun gezamenlijke project I Believe In My Mess bijgekomen, waarmee ze in 2020 het album Do Unto Others het licht lieten zien, dat volgt op diverse singles die ze vanaf 2016 naar buiten hebben gebracht. Ze boren daar op biologerende wijze heel andere muziekbronnen aan. Op avant-gardistische maar doorwaadbare wijze brengen ze kruisbestuivingen van pop, hip hop, garage rock, plunderphonics, psychedelische muziek, dub, krautrock, indie, afrobeats en allerhande elektronische muziek. Dat levert een onweerstaanbaar geheel op.
Nu presenteren ze hun nieuwe album We Can’t be Wrong, waarop ze in drie kwartier 12 tracks de revue laten passen. Wederom laten ze hier op volslagen eigengereide wijze een potpourri aan stijlen horen, waarbij ze er misschien nog meer een coherent geheel van hebben weten te smeden. Dat laatste overigens zonder het verrassingselement weg te nemen, want dat is gelukkig gebleven. De albumtitel verwijst dan ook naar hun stelling: “vier je eigen imperfectie en omarm de chaos die het leven met zich meebrengt; dit kan niet verkeerd zijn.” En zo is het maar net! Muziek die je op het verkeerde been zet, zelf struikelend over de finish gaat en op dynamische wijze steeds een onverwachte afslag neemt, dat is inderdaad niet verkeerd. Voordat het woord verkeerd hier te vaak voorbijkomt, moet ik zeggen dat het gewoonweg geniaal is wat ze hier laten horen. De muziek is fascinerend, avontuurlijk, complex, diepgravend, lekker en ook doordrenkt met de nodige humor. Eigenlijk kan je ze ook niet categoriseren en waarom zou je ook? Een mooie puinhoop dekt de lading wellicht beter. Ze krijgen links en rechts nog hulp van Lucie van Praag (zang), Marieke Blom (zang), Edy Blom (handgeklap) en Henk Jonkers (percussie) van onder meer Fatal Flowers, Hallo Venray en Molly Rotten. Als ik er referenties aan zou moet koppelen, zou ik The Resident, Der Plan, Pascal Plantinga, People Like Us, Gang Of Four, Captain Beefheart, Talking Heads, Yello en Prince noemen, maar dan wel in de blender gemixt en slordig rondgestrooid. Hier staat eigenlijk geen maat op. Het is een voortreffelijk, verfrissend en verslavend album geworden.