NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
I Am Oak – Time Drifts (cd, Snowstar)
Inmiddels timmert de Utrechtse zanger en multi-instrumentalist Thijs Kuijken als zo’n 16 jaar aan de weg met zijn onvolprezen project I Am Oak. Zijn releases verschijnen eigenlijk steevast op het Nederlandse kwaliteitslabel Snowstar, waar hijzelf ook nog wel eens de releases van artwork voorziet. Tevens is Thijs een graag geziene gast bij formaties als Sven Agaath, Lost Bear,The World Of Dust en Moi, Le Voisin. Met I Am Oak maakt hij doorgaans herfstige indiefolk, die hij voorziet van zijn zachte sepiakleurige zangstem. Er zitten ook altijd wel elementen van Americana, indierock en altcountry doorheen. Hoe dan ook bieden zij immer een fraaie ondergrond voor zijn uit het leven gegrepen teksten. Er lijkt wel een lichte voorkeur te zijn voor albumtitels met een “O”, want zes van de zeven beginnen ermee.
Zijn nieuwe album Time Drifts is daarop weer eens een uitzondering. Dat is wellicht ook wel met een reden. Hoewel I Am Oak nooit echt in herhaling valt, zijn er wel zekere constante factoren aan te wijzen; dat is overigens louter positief bedoeld. Dit album volgt echter na een pauze. Hierover zegt Thijs het volgende:
“Deze pauze leidde tot een soort reflectief schrijven. Nadat ik ongeveer de helft van de nummers op het album had afgemaakt, realiseerde ik me dat er een patroon in mijn schrijfsels zat: een van observatie. Ik schreef over dingen die ik had meegemaakt als waarnemer, of toeschouwer, alsof ik de dingen vanaf een (veilige) afstand zag gebeuren. Een wereldwijde pandemie, een paar doden in de familie, sociaal/politieke onrust, oorlog, allerlei dingen waar je geen directe invloed op kunt uitoefenen. Toch beïnvloedt het je. Je kunt erover nadenken, maar je kunt er niet naar handelen, dus je moet het laten gebeuren. De wereld blijft draaien. De tijd zal blijven verstrijken.”
Dat is een mooie instelling en gedachte. Zelf ga ik ook altijd voorwaarts en sta ik niet stil bij zaken die onomkeerbaar zijn, maar ze overdenken kan wel om tot een zeker inzicht te komen. Misschien is dat ook wat me in de essentie raakt bij deze muziek. In principe brengt hij de melancholie en de mix van de genoemde stijlen, maar er zit nog meer diepgang in. Hij plaveit weliswaar fluweelzachte paden met zijn muziek, maar die gaan wel over een laag granulaat vol leed, persoonlijke gedachten, ideeën, worstelingen en filosofische vragen. Daarnaast heeft hij ook zijn instrumentarium uitgebreid, wat ook weer andere accenten aanbrengt in zijn verder fijne vertrouwde en tijdloze geluid. Hoewel hij zelf al veel brengt, krijgt hij nog hulp van Clasine Haringsma (zang), Eline Toebes (cello) plus Tammo Kersbergen en Floyd Atema, die weer veel achter de knoppen zaten. Ik vermoed dat liefhebbers van onder meer Dakota Suite, At The Close Of Every Day, The White Birch, Bon Iver, Isbells, Sodastream en Elliott Smith hier ook hun hart aan op kunnen halen. Het is een bezinnend en biologerende beauty geworden, die op bescheiden wijze van het ene naar het andere hoogtepunt gaat.
