NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
I Am Oak – Osmosis (cd, Snowstar)
Het in 2003 opgerichte Utrechtse Snowstar label is inmiddels uitgegroeid tot hofleverancier van de betere (hoofdzakelijk) Nederlandse en dikwijls melancholische indierock. Town Of Saints, Lost Bear, Herrek, The World Of Dust, Bart Van Der Lee, Broeder Dieleman, Kim Janssen, The Fire Harvest, Kensington en Luik, zijn daarvan de overtuigende bewijzen. Ja en natuurlijk ook I Am Oak.
I Am Oak is het geesteskind van singer-songwriter Thijs Kuijken uit Utrecht, die mede verantwoordelijk is voor de vele fraaie artwork op het label en ook een graag geziene gast is bij formaties als Sven Agaath, Lost Bear,The World Of Dust en Moi, Le Voisin. Zijn discografie als I Am Oak omvat inmiddels de prachtalbums On Claws (2012), Oasem (2011), Nowhere Or Tammensaari (2012), Ols Songd (2014) en Our Blood (2016). Deze singer-songwriter met zijn sepiakleurige stem laat zijn muziek doorgaans op zachte en poëtische wijze landen tussen folk, Americana, altcountry en indierock. Daarbij mag hij altijd rekenen op steun van diverse uitstekende muzikanten.
Hij is nu terug met zijn zesde album Osmosis. De man heeft duidelijk een voorkeur voor albums met de letter O. Nu zal je bij zijn muziek ook dikwijls een oh maar ook heus wel een ah slaken, al blijft het Opvallend. Zijn muziek is altijd intiem en persoonlijk, maar hij doet dat tekstueel meestal als een soort “external observer”. Daarbij verkent hij van buitenaf zijn belevingswereld, maar geeft hij niet alle details prijs. Dat levert immer tot de verbeelding sprekende, bezinnende prachtmuziek op. Op zijn nieuwe album, met gastbijdragen van Tammo Kersbergen, Nick Jongen, Dave Mollen en Robby Wouters, onthult hij voor het eerst meer dan hij eerder enkel heeft verkent. Nu is osmose een proces op basis van diffusie waarbij een vloeistof, waarin stoffen zijn opgelost, door een semipermeabele wand stroomt, dat wel de vloeistof doorlaat maar niet de opgeloste stoffen. Dus wat dat betreft krijg je wellicht toch enkel een extract van het geheel en liggen er nog interessante brokstukken achter het membraam te wachten op een toekomstig doel. Dat levert overigens bepaald geen slap aftreksel op, maar 11 sterke, emotievolle en uiterst oprechte persoonlijke songs, die zowel wonderschoon als diepgravend zijn. Ze landen op contemplatieve wijze weer tussen de eerder genoemde genres. Het is muziek die op geheel eigenzinnige wijze het midden houdt tussen Dakota Suite, Talk Talk, At The Close Of Every Day, The Beautiful South en Bon Iver. Een bijzonder biologerende beauty!