NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
HOWRAH – Ends And Means (cd, Subroutine / Konkurrent)
Als iets nieuws van HOWRAH verneem, klinkt dat op voorhand al als een waar feest in de oren. Niet alleen door het soort “hoera”, maar ook omdat deze Nederlandse band keer op keer met zulke sterke albums aan op de proppen komt; in 2018 is dat Self-serving Strategies en in 2021 Bliss, die respectievelijk op de zesde en eerste plaats in mijn TOP20 eindigen. Nu is dat geen maatstaf, maar het verklaart mijn enthousiasme. Dissonant gitaarspel, jagende drums en bas, emotioneel geladen zang en een prettig melancholische sfeer, staan iedere keer garant voor de ene na de andere voltreffer. Bij deze Amsterdamse band voelt het ook alsof ze er altijd al zijn geweest, hetgeen komt doordat ze stevig verankerd zijn in de Nederlandse underground met een lange bloedlijn. Zo komen de leden uit bands als Zoppo, Seesaw, The Howl Ensemble, Space Siren en meer, waar de fameuze Katzwijm Studio als rode draad doorheen loopt. Hun muziek komt over als een onlosmakelijke eenheid, wat mede te danken is aan de hechte vriendschap van de bandleden. Samen met veel plezier muziek maken, die serieus te nemen is.
Na weer keurig drie jaar is Ends And Means een feit, waarop ze in bijna 40 minuten 8 nieuwe tracks het licht laten zien. Nu ja licht, met enig gewicht en in de schemer. De groep bestaat wederom uit Kees van Appeldoorn (zang, gitaar), Ineke Duivenvoorde (drums), Aico Turba (bas) en Bart Schotman (gitaar). Het is hun eerste album dat ze van begin tot met z’n vieren hebben gemaakt; het eerste echte band-album. Dat maakt wellicht ook dat de nummers, die dikwijls ook meer uptempo zijn, meer coherent en voller klinken; de eenheid in optima forma. Het album opent met het prachtige The Outsider, dat ook meteen uit de startblokken schiet. Daarna nemen ze iets gas terug om later weer te accelereren en wisselen dat af tot de finish. Ze nemen je mee op een melancholische meeslepende luistertrip, waar je nooit wil uitstappen. Op een continu hoog niveau krijg je strakke muziek, die rockt, emotioneert, schuurt, wringt, pakt en niet meer loslaat. Het is dwars en dissonant maar altijd voorwaarts en prettig in het gehoor liggend. Dat alles is voorzien van die intense getourmenteerde zang van Kees, die alles een extra lading meegeeft. Ter referentie moet je denken aan zowel hun vorige bands als The Sound, The Cure, Sonic Youth, Blonde Redhead, Dress en Sebadoh, zij het gebracht op eigengereide wijze. Muziek als deze is een klasse apart, waarmee HOWRAH hier een meesterwerk heeft weten te smeden. En ja, een echte band kan roze hebben.