NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
HOWRAH – Bliss (cd, Subroutine / Sonic Rendezvous)
De grote liefde voor de Nederlandse alternatieve indierock, is denk eind jaren 90 wel begonnen met Zoppo. Ik vind ook zat andere Nederlandse bands goed hoor, maar hun combinatie van melancholie, noise, pakkende zang en toch ook wel referenties naar internationale bands die ik hoog heb zitten, zetten alle lichten op groen bij mij. Maar ook aanpalende bands als Seesaw, Space Siren, King Me, Dress en Skipper mogen er meer dan wezen. Dragende en constante factor in die geheel was (en is) de in 2014 veel te vroeg overleden Corno Zwetsloot; een ware cultheld! Om hem heen zat echter altijd een topclub aan muzikanten, waaronder zijn lief Ineke Duivenvoorde (drums), Kees van Appeldoorn (gitaar, zang) en Aico Turba (bas). Deze drie duiken in 2018 samen met gitarist/bassist Gijs Loots ook op met hun album Self-serving Strategies, maar dan met hun nieuwste incarnatie HOWRAH. Dissonant gitaarspel, emotioneel geladen zang en een heerlijk melancholische sfeer zorgen voor de ene na de andere voltreffer. Het album eindigt hoog in mijn TOP20 van dat jaar. Een nieuwe topband is geboren.
Na drie jaar zijn ze eindelijk terug met Bliss, uitgebracht op het voortreffelijke Subroutine label, hoera! Naast Ineke, Kees en Aico is nu gitarist Bart Schotman van The Howl Ensemble als vierde man aangeschoven. In krap drie kwartier brengen ze 11 nieuwe tracks, die vooral verder gaan waarmee ze op hun debuut geëindigd zijn. Maar dan ook echter verder. Ze brengen ondanks de vele dissonante gitaarklanken een coherent geheel, dat onversneden uit het hart lijkt te komen. De zang van Kees (ook wel eens Cees toch?) is immer emotioneel geladen en pakkend, maar hij laat een iets breder geluid horen, waardoor ik soms ook aan Adrian Borland van The Sound en een enkele keer ook aan Robert Smith van The Cure moet denken. Muzikaal gezien komen ze eveneens wel eens in hun vaarwateren. Het is en blijft wat dat betreft een band met internationale allures, want ook Sonic Youth en The Notwist dienen ter referentie naast nationale klasbakken als Dress, Space Siren en uiteraard Zoppo. Juist dat net niet helemaal ergens passen maakt ze woest aantrekkelijk en interessant. Ze maken het je niet eens heel makkelijk, maar er zit een drive en oprecht gevoel achter, waar je er niet omheen kunt en wilt. Eigenlijk zijn ze dissonant in vele opzichten, maar op een positieve manier. Het is dissonantie die pijnlijke schoonheid laat zien, schoonheid die de lelijkheid van het bestaan blootlegt en soberheid die niet de leegte maar hetgeen we juist wel hebben aan schoonheid accentueert. Het album gaat van hoogtepunt naar hoogtepunt en laat een geluid horen, dat je zelden nog hoort en haaks staat op hetgeen gemiddeld uitgebracht wordt. Dit is zulk intens mooie muziek, die ik inadem, uitadem en nooit meer los wil laten. Puur geluk! #jaarlijstjesmateriaal