NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
Homemade Empire – Fog Rolls In (12”, Subroutine / Sonic Rendezvous/ State51)
Als er een release verschijnt waarop de Utrechtse Bart de Kroon meedoet, dan zijn mijn oren doorgaans gespitst. Hij heeft namelijk al deel uitgemaakt van de eerste bezetting van de Nederlandse postrockband We Vs. Death, en tevens van Mercy Giants. Daarnaast speelt hij in de band van Pien Feith, live met Roommate en is hij eveneens terug te vinden bij de Canadese groep Great Lake Swimmers. Er zijn er weinig met zo’n CV. In 2010 komt daar ook nog eens zijn indrukwekkende soloproject Homemade Empire bij, waarmee hij debuteert met A Brilliant Window Niche. Hierop brengt hij altcountry-achtige singer-songwriterliedjes maar eveneens experimentele muziek met drones en al, die wonderwel op consistente wijze naast elkaar passen. Bart gooit naast zijn heerlijk getormenteerde zang ook gitaar, drums, synthesizer, orgel en zelfs bandoneon in de strijd. Daarna volgen nog Defenestration (2012) en First Trees (2015). Ik heb eerder al gezegd dat Bart weet een beklemmend biologerend en meeslepend melancholisch geluid neer te zetten, gehuld in een mysterieuze mist.
En over mist gesproken, hij is na zes jaar terug met zijn vierde album Fog Rolls In, wederom uitgebracht op het klasse label Subroutine. Hierop heeft deze zanger en multi-instrumentalist Bart de Kroon zijn recept in feite alleen maar verbeterd. Hij wordt bijgestaan door drummer Bram Nigten van Ipanema, Sexton Creeps en Wolvon. In zo’n 37 minuten lang en 7 nummers breed, laat hij een mix horen van altcountry, ambient drones, folk en mistige noise en psychedelica, voorzien van zijn getormenteerde zang. Qua stem maar ook muziek word je al dikwijls de kant van Songs:Ohia, Bonnie “Prince” Billy en Timesbold opgeduwd, alhoewel ik wil onderstrepen dat het allemaal echt een eigen smoel heeft. In de nummers waar de synthesizers en noise wat aanzwellen moet ik denken aan Blueneck en daar waar het grilliger wordt en de emoties meer de overhand krijgen tevens aan Mount Eerie. Tel daar nog eens een dosis oude Dinosaur Jr. en The Notwist bij op en de puzzel is bijna compleet. Bijna, want Bart weet als geen ander om dit alles zo te leggen, dat het een totaal eigengereid geheel wordt, waar je nooit helemaal de vinger op kunt leggen. Daarbij heeft hij als lijm pure, onversneden melancholie gebruikt. Het is intens, bezinnend, meeslepend, betoverend en van een ongepolijste schoonheid. Hoewel zijn vorige drie ook al steengoed zijn, is dit zijn allerbeste tot nu toe geworden. Zorg dat je deze niet mist!