NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
Hide & Seek – A Spring Idyl (cd, Cynfeirdd)
En dan kom ik alweer aan bij mijn 100ste recensie dit jaar, die ook nog eens in de Nieuwe Nederlandse Muziek categorie komt. En zoals vaker gezegd zijn de grenzen niet helemaal dichtgetimmerd. Het gaat hier namelijk over de uit Frankrijk afkomstige formatie Hide & Seek, die al sinds 1993 actief is. De band wordt gevormd door de Franse multi-instrumentalist en componist Pierre-Yves Lebeau (zang, synthesizers, samples, gitaar, bas, programmering) en de Nederlandse zangeres Liesbeth Houdijk (zang). Hoewel ze dus al even meedraaien is de output redelijk beperkt, zij het altijd van hoog niveau. De albums Luxembourg (1999), European Landscapes (2003), Where Turtles Sleep (2007) en Clouds Are Beautiful (2011) bevat muziek die zich bevindt op het eigenzinnige deelgebied van folk, darkwave, heavenly voices, coldwave, pop, chansons en klassiek. De twee geven in die periode ook acte de présence bij Nouvelles Lectures Cosmopolites van de Franse muzikant Julien Ash, waarmee ze tijdelijke het project A Sparrow-grass Hunt vormen. Ze zijn tevens terug te vinden in het samenwerkingsproject Thy Violent Vanity, samen met de band O Quam Tristis. Later vormen de twee ook nog de groep Tiramist, waar ze in de donkere hoek meer de electro opzoeken.
Twaalf jaar na hun laatste album is Hide & Seek terug met hun nieuwe werk A Spring Idyl. Ze werken hierop samen met de dwarsfluitist François Porte (Nouvelles Lectures Cosmopolites), violist Luc Lebeau en Olivier Vitry op de cimbalen, maar het overgrote deel wordt door het duo zelf gebracht. Live sluiten er nog wel eens andere leden aan. In ruim drie kwartier krijg je 10 nieuwe tracks voorgeschoteld, die weliswaar in het verlengde van hun voorgaande releases liggen maar net wat meer elektronisch uitpakken, die wel eens aan hun andere project Tiramist doen denken. De coldwave en pop drijven daarbij het meest naar de oppervlakte. Nee in de herhaling vallen is bepaald niet hun ding. Beide zingen hoofdzakelijk in het Frans, maar Engels komt ook voor. De heldere doch herfstige zang van Pierre-Yves vormt een schitterende contrast met de meer etherische van Liesbeth, hoewel ze ook los van elkaar mooi en vrijwel altijd melancholisch uit de verf komen. Hoewel ze een open geluid laten horen met veel serene elementen, is de sfeer toch vooral donker en droefgeestig. Maar dat is ook precies waar ik zo van hou. De elektronische geluiden zijn toegenomen, maar het is er bepaald niet meer klinisch op geworden. Het is subtiel en rijk gedetailleerd, warm organisch en van een eigenzinnige pracht. Denk daarbij aan een hedendaagse kruisbestuiving van Minimal Compact, Cocteau Twins, Tuxedomoon, Brendan Perry, New Order, Piano Magic en Leitmotiv, al hoor je in de zware baslijnen ook de echo’s van Joy Division en The Cure terug. Het is een prachtalbum geworden, misschien wel hun beste tot nu toe, dat fris is als de ontluikende lente. Er zijn er slechts 300 gemaakt, dus haastige spoed is weer eens goed.