NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
Habitants – Alma (cd, Psychonaut Records / It’s All Happening)
Echt goede muziek zoals die van vroeger wordt tegenwoordig niet meer gemaakt, hoor je mensen nog wel eens zeggen. Maar waarom eigenlijk niet en is dat wel zo? Natuurlijk zijn er nog altijd bands met die jaren 80 sound en soms klinkt het geluid door verbeterde technologie en opnameapparatuur nog wel eens anders. Ik denk dat heel veel mensen die dat zeggen ook gewoonweg te weinig naar muziek luisteren. Hoe dan ook, een band die je midden in de jaren 80 zet is misschien wel iets dat iets minder vaak gebeurt. En klinkt dat dan niet meteen gedateerd? Het antwoord daarop is volmonding “nee!”. In 2018 brengt de dan nog nieuwe band Habitants hun droomdebuut One Self uit. Deze komt voort uit The Gathering, ook zo’n goede band, waar gitarist/toetsenist en Psychonaut Records labeleigenaar René Rutten deel van uitmaakt. Samen met zangeres Anne van den Hoogen, gastzangeres in diezelfde band en die verder ogen gooit met haar eigen project Rosemary & Garlic. Ook van de partij is gitariste/pianiste Gema Pérez, die in beide genoemde bands, maar ook bij Ayreon, Marcela Bovio en meer heeft meegespeeld. Op het debuut wordt de volledige line-up naast diverse gasten gecompleteerd door bassiste Mirte Heutmekers, drummer Jérôme Miedendorp De Bie (Drive by Wire, Spitball) en drummer Hans Rutten, die de band inmiddels verlaten heeft. De groep liet op hun eerste worp een kruisbestuiving horen van shoegaze met dark wave, droompop en alternatieve rock, waarbij de schitterende, etherische zang van Anne van grote meerwaarde is. De spirit van toen op frisse wijze in het heden gevangen.
Het is maar liefst 6 jaar wachten tot de groep uit Nijmegen met het vervolg Alma aan komt zetten, vermoedelijk door de vele nevenactiviteiten van de leden. De titel betekent “ziel” in het Spaans en het album gaat over de zielenroerselen van een vrouw; een innerlijke strijd van emoties, een spel van kracht en kwetsbaarheid en waarbij eveneens zaken als liefde, eenzaamheid en schaamte de revue passeren. Dit weten ze allemaal te vertalen naar de muziek, die dan ook dynamischer en meer uitgebalanceerd klinkt, maar vooral ook gepassioneerder en meer verhalend dan op hun debuut. Ze weten goed te doseren met de harde en zachte stukken en de al dan niet subtiele details, waardoor alles ook nog beter uit de verf komt. De muziek leunt zwaar op de shoegaze en alternatieve rock, maar ook de eerder genoemde ingrediënten plus trip hop en postrock elementen komen hier terug. De prachtzang van Anne gaat van laag en meeslepend naar overrompelend etherisch en van aardse naar meer spirituele en onaardse gevoelens; golvend zoals de emoties die in de teksten besloten zitten. Het gaat van het ene naar het andere hoogtepunt, waarbij ze zowel weten te overtuigen met hun kracht als pracht. Soms is het zelfs zo mooi dat het haast zeer doet. Alles in ondergedompeld in een heerlijk weemoedig vernis en bevat die sfeer die je in de jaren 80 op bijvoorbeeld het 4AD label aantrof. Daarbij moet je denken aan een volslagen eigengereide mix van Cocteau Twins, Bel Canto, Portishead, Mono, Slowdive, Lush en Anoice. Het is alsof ze een schatkist gevonden hebben vol juwelen uit de jaren 80 en daar compleet nieuwe doch nostalgische sierraden van hebben gesmeed, die passen in het hier en nu en voer is voor de melancholici onder ons. Wat een wonderschoon, liefdevol, bezielend en meeslepend meesterwerk.