NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
Eerie Wanda – Internal Radio (cd, Joyful Noise / Konkurrent)
De Nederlands-Kroatische audiovisuele kunstenares Marina Tadic, die op 6-jarige leeftijd met haar ouders naar Nederland vluchtte, bouwt rustig maar gestaag aan haar muziekcarrière. Ze heeft zich met haar project Eerie Wanda goed weten te nestelen in de muziekscene alhier. Dat is begonnen met haar sterke debuut Hum (2016), dat ergens uitkomt tussen psychedelische rock en droompop. Het tweede album Pet Town is in 2019 op het prestigieuze Joyful Noise verschenen. Hierop heeft ze de eerder ingezette sound verfijnd, iets gewijzigd en gewoonweg meer geperfectioneerd. De muziek is dromeriger, lekker droefgeestig en levert stof tot nadenken. Daarbij verschuiven de referenties steeds meer naar grote internationale artiesten, waarmee ze zich gewoon kan meten. Een majestueus en meeslepend tweede album noemde ik het (terecht).
Nu is Eerie Wanda terug met het derde album Internal Radio, dat wederom op het fijne Joyful Noise label is uitgebracht. Maar dat niet alleen, het album wordt mede-geproduceerd door de inmiddels legendarische cultheld Kramer, die bekend is van bands als Bongwater, Shockabilly, Half Japanese en B.A.L.L. en zijn fameuze Shimmy Disc label. En een album dat geproduceerd is door Kramer betekent in de praktijk vrijwel altijd dat hij ook meespeelt, waarvan acte (op diverse instrumenten). Marina brengt naast zang ook de nodige instrumenten en daarnaast speelt haar partner Adam Harding (gitaar) mee, die bekend is van Dumb Numbers en hun gezamenlijke project Kidbug. Op het album, dat 11 nieuwe songs telt van samen 33 minuten lang, heet Tadic je welkom in haar innerlijke wereld. Dat levert muziek op in het verlengde van haar vorige album, maar dan meer etherisch, emotioneler, persoonlijker, nog een tandje dromeriger en ook mysterieuzer. Tevens experimenteert ze meer dan voorheen, weliswaar op uiterst subtiele wijze. Dat alles is wederom voorzien van haar mooie bitterzoete zang, die soms net zo kan galmen als Elizabeth Fraser, zij het op wat zachtere wijze. Sowieso hangt er wel een 4AD-sfeertje van weleer in de muziek, waardoor je moet denken aan Cocteau Twins en Swallow. Maar ook Julee Cruise, Damon & Naomi, Milksop Holly, Elysian Fields en Lida Husik (aka Husikesque) kunnen ter referentie dienen. Ze wordt steeds meer de artieste die ze wil zijn en dat pakt echt geweldig uit. Het is een aaneenschakeling van diepgravende hoogtepunten geworden, die je niet alleen op de “internal” maar ook op de “international” radio terug zal kunnen horen. Zonder haar vorige albums ook maar iets tekort te doen, is dit met kop en schouders haar allerbeste tot nu toe geworden!