NNM: Downriver Dead Men Go – Ruins

NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.

Downriver Dead Men Go – Ruins (cd, FREIA Music)
De mannen van Downriver Dead Men Go zijn bepaald niet scheutig met het hun releases, maar als ze iets uitbrengen is het altijd wel een voltreffer. Hun beide albums Tides (2015) en Departures (2018) belanden dan ook in mijn jaarlijst. De in 2013 te Leiden opgetuigde groep rond zanger/gitarist Gerrit Koekebakker, die eerder te horen was bij Creepmine, Krush, Caitlin, Then Came The Flood en Rhadamantys, laat doorgaans een geluid horen dat zich ergens nestelt tussen post-rock, pop-noir, Americana, prog-rock, dark wave en emo. Dat doen ze dan veelal op filmische, heerlijk melancholische en bovenal eigengereide wijze, waarbij thema’s als verlies en eenzaamheid centraal staan. Tegenwoordig wordt de groep na enkele wisselingen naast Gerrit gecompleteerd door Michel Varkevisser (gitaar), Peter van Dijk (keyboards), Menno Kolk (bas) en Marcel Heijnen (drums).

In deze samenstelling presenteren ze nu hun langverwachte derde album Ruins, waarbij de vinylliefhebbers nog even geduld moeten hebben tot begin volgend jaar. Op dit nieuwe werk staan slechts 6 nummers, maar wel met een totale lengte van 43 minuten. De titel klinkt wat grimmiger en dat is de muziek eigenlijk ook. En harder! Ze spreiden op hun albums meestal wel dezelfde emotie tentoon, maar nooit hetzelfde geluid. Hier zijn ze echter met zevenmijlslaarzen een stap voorwaarts getreden, zonder dat dit ook maar enige afbreuk doet aan hun vorige albums; laat ik daar helder in zijn. Als ik de titels van de nummers bekijk (“Ruins”, “Secret”, “Helpless”, “Line In The Sand”, “Cruel World” en “The Lie”), dan lijken ze qua thematiek ook wat zwaarder op de hand te zijn. Dat weten ze echter om te zetten in meeslepende, droefgeestige prachtmuziek met nog altijd een filmische inslag. Het levert overigens bepaald geen terneergeslagen, maar eerder een troostvol geheel op waar emoties op gecontroleerde wijze gekanaliseerd worden. Dat bouwen ze wel dikwijls uit naar bij de strot grijpende explosies; niet op de platgetreden hard-zacht wijze zoals veel post-rock bands dit doen, maar echt op het moment dat je (ook fysiek) voelt dat de intense emoties als een vulkaan uit moeten barsten. Sowieso zitten er echt schitterende wendingen in de songs. De sterke en bovenal gevoelige zang van Gerrit vormt een baken van rust in dit alles. Alle muzikanten zorgen verder dat de muziek op een overtuigend donkere wijze wordt ingekleurd. Daarbij is er nog een gastrol weggelegd voor voormalig bandlid Remco den Hollander op keyboards. De post-rock voert de boventoon op het album en de prog is vooral in “Helpless” nog op mooie, bijna Pink Floyd-achtige wijze aanwezig. Je moet het verder met name ergens zoeken tussen Tomorrow We Sail, The God Machine, I Like Trains, The Sound, Blueneck, Madrugada en Esben And The Witch. Het is een meer dan overtuigend en overdonderend meesterwerk geworden.

Comments

comments