NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
Cape Sleep – Video Days (cd, Snowstar Records)
Zanger/gitarist Kim Janssen, die in Nederland is geboren maar in verschillende delen van Azië getogen. Dat heeft altijd wel een stempel gedrukt op zijn muziek. Niet zozeer klanken van daar, maar wel de impact ervan op zijn leven. De drie prachtige soloalbums zijn schitterende, persoonlijke documenten vol spirituele twijfels, gevoelens van verlangen en vervreemding, terugblikken en ook vooruitkijken. Hij blijkt een meester in het smeden van fraaie, zachte liedjes met een boodschap. Hiermee kon hij zich met gemak meten met internationale artiesten. Hoewel hij altijd op hulp kon rekenen op zijn albums, was het toch echt een soloaangelegenheid. De behoefte ontstond om als een heuse band te opereren, die minder autobiografisch te werk ging.
Dat is Cape Sleep geworden, waarvan nu het debuut Video Days is verschenen op het altijd fijne Snowstar Records. De band bestaat naast Kim (gitaar, zang) uit Leah Rye (keyboards, zang), Merti Visser aka LIJO (keyboards, zang), Franc Timmerman (bas, zang) van meerdere nationale bands, Len Lucieer (gitaar, pedalsteel) van onder meer Alamo Race Track en Simon Levi (drums), die al eerder bij Kim Janssen en ook Blaudzun te horen was. Daarnaast doen ook leden van Klangstof, Moss en harpist Remy van Kesteren een duit in het zakje. Om nog maar te zwijgen over de prachtige orkestarrangementen van Paul Jacob Cartwright (Father John Misty), die uitgevoerd worden door leden van Stargaze en het Metropole Orkest. Hiermee levert Kim en de zijnen 8 songs, die na een half uur alweer voorbij zijn. Zoals vaker is de lengte niet van belang bij zijn albums, want hij levert altijd veel per vierkante seconde. Dat geldt ook hier, waar hij je even wat lessen in nostalgie geeft. Een ode aan de vroegere popcultuur met de nadruk op de jaren 90, oude westerns en Disney films, de dagen dat je met een videotape Tv-programma’s opnam of met je cassettebandjes een radioshow of iets dergelijks. Als je dat nu aan bijvoorbeeld je kinderen vertelt, kijken ze je glazig aan. Of wat te denken van het leven zonder internet? Gewoon puzzelen onder de kerstboom in plaats van een Netflix-serie kijken. Je werd meer verrast, omdat je veel niet wist of op kon zoeken. Daarvoor moest je ook meer moeite doen. Precies al dat soort gevoelens roept dit album op. Je stapt in een nostalgische trein en passeert landschappen vol dagdromen, vervlogen dromen en wat nog komen gaat. Toch klinkt de melancholische muziek hedendaags en doet denken aan onder andere Bon Iver, The Postal Service, Sam Amidon, Patrick Watson, DM Stith, Sufjan Stevens en de muziek met weelderige orkestraties uit de jaren 50 en 60. Janssen klinkt vrijer dan toen het meer om hemzelf draaide, ook al heeft hij de touwtjes nog steeds stevig in handen. Het levert een prachtig bezinnend album op.