NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
Black Monsoon – Pantomime (cd, Black Monsoon)
Als een band alternatieve grunge maakt geïnspireerd door de jaren 90, dan moet ik meteen denken aan de eerste twee albums van Nirvana, Bleach (1989) en Nevermind (1991), zij het dan dat die eerste eigenlijk een jaar te vroeg uit is gekomen. Het is mijn eerste aanraking met het genre geweest, al waren er natuurlijk wel meer en tevens voorlopers. Wie de gelijknamige epee uit 2018 van het uit Deventer en Utrecht afkomstige Black Monsoon kent, weet dat er wel enige verwantschap is tussen die band is, maar ook dat ze zoveel meer in huis hebben. Ze werden geselecteerd voor Popronde 2019 en -hoe kan het ook anders, gezien de inspiratie- gebombardeerd tot “Never Mind the Hype”- talent. Tevens worden ze nog wel eens bestempeld als de Nederlandse Sonic Youth, al vind ik dat die vlieger opgaat voor meerdere bands uit ons land. En ook hier bieden en verdienen die bands wederom meer dan dat stempel.
Dat laatste onderstreept Black Monsoon eens te meer met hun volwaardige debuutalbum Pantomime. De groep bestaat uit Jacquelien “Jacky” Kwast (gitaar, zang), Teun Guichelaar (gitaar, zang) en Marjolijn Dokter (drums, keyboards, zang, gitaargeluiden). Ik moet wel zeggen dat het een zeer luide vorm van pantomime is geworden, maar dat geheel terzijde uiteraard. En zeer gewenst bovendien. In de 11 nummers die ze hier in een krappe 36 minuten de revue laten passeren zitten zeker veel herkenningspunten, maar de truc is natuurlijk of je die origineel aan elkaar mimet. Dat doen ze met verve. De afwisselende of gecombineerde zangpartijen hebben net zo’n dynamiek als Kim Gordon en Thurston Moore van het uit elkaar zijnde (stel van) Sonic Youth, maar neigen ook wel eens op lekkere wijze naar de eerste incarnatie van de Pixies met Kim Deal en Black Francis. De solozang van Jacky doet soms dan weer denken aan PJ Harvey, terwijl Teun ook de Kurt Cobain rasp in zijn strot heeft. Daarbij roept de muziek in de venijnige dan wel dissonante stukken eveneens herinneringen op aan de genoemde artiesten en ook Nirvana. De grunge lengen ze hier aan met stoner en onvervalste noise, waarbij ook nog namen als Peuk, Space Siren en Alice In Chains boven komen drijven. Dat is veel vergelijkingsmateriaal, maar dat vooral om te benadrukken hoe veelzijdig deze band is. Ze weten hun inspiratiebronnen om te zetten naar een eigengereide, hedendaagse sound. Dat komt naast de originele combinatie aan stijlen mede door de lading van de diepgravende teksten plus het melancholische vernis dat ze daar overheen leggen. Het zorgt voor een energiek, origineel en meeslepend geheel, waarbij het ouderwets genieten is.