Dat Nils Rostad een behoorlijke baas was wisten wel al na het uitkomen van zijn album Ujamt vorig jaar. Deze kwam nog netjes mijn top 10 lijstje over 2011 afsluiten. De daar ingezette lijn van vervreemding van alles dat we tot dan toe al eerder hadden gehoord zet hij net zo eenvoudig door op zijn nieuwe plaat Harmony Hammond. Het begint alleen al met de misleiding in de naam van het album want die harmonie lijkt soms toch erg ver te zoeken. En daar mag de nadruk op lijkt worden gelegd want op deze plaat is niets wat het echt lijkt.
Zo start Rostad met een zachte soundscape die langzaam lijkt aan te zwellen tot een goed ambientstuk wanneer dan uit het niets een nummer ontstaat wat ergens wel iets van Prog-Rock lijkt mee te pikken. En hier begint het meteen te wringen want de drums rammelen aan alle kanten. De gitaar partij gaat alle kanten op en zo gaat het maar door. En net als je denkt dat het nummer af is slaat het weer een volledige andere richting in.
In het tweede stuk op de plaat is het een stuk rustiger wanneer Rostad de akoestische gitaar laat spreken. Maar hier horen we hem ook voor het eerst zingen (op deze plaat). Het is zowaar een mooi tragisch liedje…voor zo lang het duurt, want op de achtergrond borrelt er alweer het een en andere. We krijgen veldopnamen en abstracte cello stukken te horen, waar het nummer ook in eindigt.
In het derde stuk worden we verrast met een stuk wat dicht in de buurt komt van de live optredens die Rostad met zijn akoestisch gitaar geeft. Het is rustige tokkelmuziek met als toevoeging wat computer effecten. Langzaam maar zeker weet hij tussen door zijn gitaar wat te ontstemmen waardoor de muziek steeds valser gaat klinken. Maar hier deert dat niet, het voegt juist veel toe.
Het doet ergens allemaal wat denken aan Mount Eerie / The Microphones, maar dan in meer bizarre vorm verpakt.
Als we de plaat dan omdraaien komen we twee nummers tegen, waarvan "And here they come" de langste van de twee is. Dit begint als een rustige jazz track maar ook hier weet Rostad de boel uiteindelijk weer goed te verdraaien door de drums te gaan verknippen en de gitaar te bewerken waardoor uiteindelijk een soort vreemde soundscapes ontstaan. Deze soundscapes worden versterkt door de geluiden die op de achtergrond te horen zijn. Bevreemdende muziek die later ook nog eens wordt vervormd tot noisy dronerige geluiden met daarover enge stemmetjes die een lief melodietje neuriën. En ook hierin weet Rostad ons te verrassen met onverwachte wendingen. Echt een intrigerend stuk waar je nog vaak naar terug kunt grijpen.
Voor het laatste stuk op de plaat grijpt Rostad terug naar de meer poppy kant van zijn kunnen. Met "Ta Av Dyna I Skogen" krijgen we een vrolijke noot te horen. Het is een fijne afsluiter van wederom een zeer bijzondere plaat in een stijl waar we hier maar niet genoeg van krijgen.
Waar zijn eerste plaat vooral deed denken aan een vreemde variant op Jandek zijn we hier die referentie wel helemaal kwijt.
Nils Rostad creëert met zijn muziek een volledig eigen wereld die niet te eenvoudig te vatten is, maar voor de avontuurlijke luisteraar eigenlijk wel een must om in de collectie te hebben.
Hier verschijnt er in ieder geval bij iedere verandering een glimlach en blijft de verbazing. Bij zijn vorige album zij ik al eens dat we te maken hadden met een totale gek of een briljant genie. Ik durf nu stellig te zeggen dat we met het laatste van doen hebben.
De plaat staat nog steeds op de website bij Norman Records en Volcanic Tongue maar zou zomaar eens uitverkocht kunnen zijn (want gelimiteerd tot maar 102 stuks), maar de muziek is in ieder geval op Spotify terug te vinden of digitaal te koop in enkele mp3 winkels. Gaat dat checken.
(door Sietse van Erve)
(met dank aan mede Sub Justin voor het plaatje van zijn privé site http://www.mrbungle.nl aangezien mijn eigen camera momenteel niet voorhanden is)