[cd, Erased Tapes/Konkurrent]
Het zou zo maar kunnen dat je nog nooit van Nils Frahm hebt gehoord. Maar wellicht heb je hem toch in de kast ergens staan, aangezien hij met enige regelmaat muziek in zijn Durton Studio opneemt voor Peter Broderick, Dustin O’Halloran, Greg Haines, Deaf Center, Ólafur Arnalds, Dakota Suite, Machinefabriek, Hauschka en ga zo maar door en dikwijls dan ook meespeelt. Dit onder meer omdat zijn studio zo’n naturelle sound heeft. Hij heeft tevens gewerkt met Efterklang, muziek voor diverse theaterproducties en reclames gemaakt en meegedaan op vele compilaties. Eenmaal gegrepen door zijn muziek, kan ik uit ervaring zeggen, laat hij je niet meer los. Zijn muziek is altijd van een opslokkende intimiteit en schoonheid. Frahm brengt in 2005 zijn eerste lp Streichelfisch gevolgd door de lp Electric Piano en de split-cdr met Library Tapes in 2008. Zijn mini doorbraak volgt pas een jaar later als hij zijn eerste cd The Bells het licht laat zien, die vol innemende pracht staat. Na zijn cd Wintermuzik datzelfde jaar gaat het ineens sneller en volgen er samenwerkingsprojecten met Anne Müller, FS Blumm en diverse anderen. The Bells is in 2010 heruitgegeven door het prestigieuze label Erased Tapes om het uit de obscuurheid te halen. Of dat helemaal gelukt is weet ik niet, maar Nils Frahm brengt er wel zijn volgende cd Felt op uit. Frahm houdt van de nacht en speelt dan ook graag piano. Om zijn buren te sparen heeft hij zijn pianosnaren met vilt (“felt”) bedekt, zodat zijn piano als het ware fluistert. Dit geluid bevalt hem zo goed dat er nu een heel album mee volgespeeld staat. Maar “felt” slaat natuurlijk ook op het voelen. Frahm kruipt haast in zijn piano, raakt alles aan en creëert daarmee vooral een heel intieme, breekbare sfeer. Verwacht hier dus geen virtuoze pianopartijen, hoewel hij dat ook beheerst, maar vooral een album die een bepaalde nachtelijk sfeer probeert te schetsen met bepaalde emoties; het is gevoelsmuziek. Het mooie van dit album is dat je ook het kraken van de houten vloer, het praten in de studio, het intrappen van de pianopedalen, het ademen van Frahm, ruis en diverse andere bijgeluiden gewoon hoort; niet continu, maar steeds een beetje. Hierdoor is het soms net alsof je in dezelfde ruimte bent, mits je een koptelefoon draagt. Die is wel verplicht bij deze cd. Daarnaast hoor je nog andere sfeerverhogende instrumenten als Hang, xylofoon en harmonium. Als je in deze setting zit, dan komt de muziek wel binnen. Een interessant experiment dat wel doet denken aan geestverwanten als Dustin O’Halloran, Dakota Suite, Library Tapes en Peter Broderick. Gevoelige improvisaties met een geweldige impact.
Luister Online bij Soundcloud:
Snippet / Less / Familiar / Unter
door Jan Willem Broek