[lp, Boring Machines]
Met een bandnaam als My Dear Killer verwacht je normaal gesproken harde, brute muziek. Tenzij je net als ik het debuut Clinical Shyness uit 2006 al kent. Dit al in 1999 opgerichte soloproject van Stefano Santabarbara, die zich verschuilt achter het alias MDK, zou op basis van dat debuut zo maar vernoemd kunnen zijn naar de gelijknamige horrorfilm uit 1972, hoewel de Italianen dat dan weer onder de naam “Mio Caro Assasssino” kennen. Hoe dan ook brengt Stefano op zijn debuut een geluid ten gehore dat de sinistere spanning van een David Lynch film combineert met dark-folk, lo-fi en psychedelica. Een prachtige en bovenal spannende combinatie.
Zeven jaar later verschijnt er eindelijk het vervolg The Electric Dragon Of Venus op vinyl. Heel veel is er eigenlijk niet veranderd, zij het dat de muziek minder lo-fi is geworden en dat hij ook veelvuldig dankbaar gebruik maakt van diverse gasten, die onder meer strijkers, gesproken woord, elektronica en andere sfeermakers toevoegen. Dat zijn Piergiorgio Storti (Morose), Stella Riva (Satan Is My Brother), Matteo Uggeri (Sparkle In Grey, Meerkat, Sparkle In A Voice, Norm), Gherardo Della Croce (How Much Wood Would A Woodchucker Chuck If A Woodchucker Could Chuck Wood?, Blind Beast) en gitarist/toetsenist/zager Luca Galuppini (ONQ). Stefano zelf brengt allerlei gitaren, zang, orgel, samples en tapes om zijn creaties vorm te geven. De cd opent met mysterieuze Russische stemmen die omgeven worden door akoestisch gitaarspel, glitches en drones. De sfeer is duister en filmisch. Hiermee is de toon voor de rest van het album gezet. Het gitaarspel doet wel denken aan die van James Blackshaw, Jack Rose en John Fahey, maar de sfeer is er omheen is een ander verhaal. Die kan je namelijk nog steeds vergelijken met de beste thrillers van David Lynch. Muzikaal gezien waaiert de muziek uiteen tussen dark-folk, psychedelica, drones, softnoise, feedback gestuurde gitaarmuziek en singer-songwritermuziek. Het houdt het midden tussen oud en nieuw en laat zowel de psychedelische folkrock van Tyrannosaurus Rex van weleer als de donkere neofolk van Current 93 van nu samenvloeien. Die laatste invloed ook door de breekbare zang ingegeven. Daarnaast hoor je ook Boduf Songs, Josef Van Wissem en Charalambides terug in dit bijzondere geluid. De muziek weet je te grijpen als een spannende film, maar laat genoeg ruimte over aan je eigen verbeeldingskracht. Een wonderschone en intrigerende zwarte diamant die zich per luisterbeurt langzaam laat slijpen.
door Jan Willem Broek