[digitaal, gratis download, No-Source]
Zeer gewaardeerd cinefiel en Subjectivisten-collega Ludo Maas, woonachtig in mijn geboortestad Breda, is ook al jaren muzikant. Onder de naam Multi-Panel maakt hij al zeker sinds 2000, dus zeg maar gerust vanaf zijn vijftiende, muziek die ergens in de schemerzone tussen folk en laptopmuziek uitkomt. Ik moet eerlijk bekennen dat ik tot een jaar of twee terug nog nooit van iets zijn muziek gehoord heb. Dat is een grove misser geweest. Als enig excuus kan ik aanvoeren dat digitale releases mij doorgaans niet trekken, het medium waarop hij doorgaans zijn creaties naar buiten brengt. Ik heb gewoon liever een cd met een boekje of infosheet. Maar zoals gezegd, dat is dan het enige en een beetje een slap excuus, want de eerste werken die ik onder de koptelefoon beluister zijn veel beter dan wat de gemiddelde laptopartiest uit zijn of haar doos tovert. De koptelefoon vind ik wel het meest geschikt om de intieme, ietwat desolate muziek het beste te vangen. Wat vooral opvalt bij zijn muziek is dat het heel breekbaar, rijk gedetailleerd en gevarieerd is qua genre en ingrediënten. Daarnaast zit het altijd vol gevoel zit, niet per se vrolijke gevoelens maar daar houd ik juist van. Alle mini’s even daargelaten presenteert hij nu zijn derde volledige album All It Takes. De cd opent meteen al met zo’n heerlijk akoestisch gitaarriedeltje die zo van een Nick Drake-album weggewandeld lijkt. Ook de bijbehorende zachte, fragiele zang past erbij. Al snel duiken er allerlei andere geluiden op van elektronica, IDM tot huis-,tuin- en keukensamples, waardoor ik ook aan Gravenhurst moet denken. Multi-Panel doet de naam meteen eer aan, want de muziek lijkt inderdaad te bestaan uit diverse panelen, diverse lagen. Je hebt een paneel met die breekbare folk, één met experimentele, desolate elektronica zoals Colleen en Tape die bijvoorbeeld maken, één met de melancholische pop van Ben Christophers en één met de speelse en droefgeestige indie-elektronica van respectievelijk Dntel en Styrofoam. Daarnaast heeft hij een “allerlei paneel” vol kleine laatjes, gevuld met fragmentarische muziekschatten van de Legendary Pink Dots, A Small Good Thing, Ennio Morricone, een Afrikaans duimpiano ensemble en hele orkesten, die hij al naar gelang het uitkomt even opentrekt, om ze vaak snel weer te sluiten. Al die panelen legt hij op gevarieerde wijze over elkaar, zoals je met diverse kleurenfilters een ander licht toont. Maar de panelen draaien ook door elkaar, waardoor de stijlen weer in een ander licht bijzondere kruisbestuivingen vormen. Het bovenliggende geluid varieert daarom nogal, maar is eigenlijk altijd herfstig, breekbaar en vol cineastische elementen. De ene keer wat meer uitgesproken en uitbundiger dan de rustiger momenten, wat dan veelal door de beats of orkestraties komt. De zang doet me onder al die lagen eigenlijk altijd aangenaam terugdenken aan Nick Drake. Multi-Panel schetst op subtiele wijze een indringende caleidoscopische wereld, die met elke draai steeds wisselende tot de verbeelding sprekende pracht oplevert. 16 kleinoden, melancholisch eindigend met “Waiting For Happiness”, die je even losweken van de dagelijkse realiteit. En dat is alles wat nodig is om intens te genieten en een diepe indruk achter te laten.
Download (gratis):
All It Takes
Luister Online bij Bandcamp:
All It Takes (album)
door Jan Willem Broek