[cd, Jagjaguwar/Konkurrent]
Ik zou een grote leugenaar zijn als ik zou beweren een fan te zijn van de Wolf Parade, in tegendeel. Moonface is het soloproject van toetsenist Spencer Krug uit die band, waardoor ik met enige terughoudendheid aan de cd Organ Music Not Vibraphone Like I’d Hope, al is een toetsenist natuurlijk niet per se geluidsbepalend. Hij geeft overigens ook acte de presènce in Swan Lake, Frog Eyes, Fifths Of Seven, Islands en Sunset Rubdown. Dit alles maakt dat er hoop is dat zijn solo album heel anders is dan de band waar ik minder mee op heb. Tussen twee haakje, zijn Wolf Parade kompaan Dan Boeckner doet het mijns inziens ook beter in Handsome Furs. En inderdaad brengt Spencer hier vooral een soort bizar orgel- en synthesizeralbum ten gehore. Vorig jaar heeft hij overigens al de ep Dreamland: Marimba And Shit-Drums uitgebracht, waar hij weer andere instrumenten uitdiept. De muziek op de nieuwe cd heeft wel wat weg van een met krautrock geïnjecteerd Nintendospel. Lekker tachtiger jaren geluiden, die wel doen denken aan een jamsessie van Orchestral Manœuvres In The Dark en Neu!. Door het repeterende karakter van de muziek en 5 nummers met een gemiddelde lengte van meer dan 7 minuten wordt het geheel behoorlijk hypnotiserend. Hij lardeert de muziek verder nog met een hoop psychedelische elementen en prettig pakkende zang. Deze zang heeft de bezieling van David Eugene Edwards (Wovenhand, 16 Horse Power) en het timbre van Josh Grier (Tapes ’N Tapes). Al met al is dit een ontzettend verslavend en meeslepend plaatje geworden.
MP3:
Fast Peter
door Jan Willem Broek