[cd, Jagjaguwar/Konkurrent]
Sunset Rubdown, Wolf Parade, Fifths Of Seven (met Godspeed-leden), Two Tonne Bowlers, Frog Eyes en Swan Lake mogen allemaal rekenen op de bijdrage van de veelzijdige Canadese muzikant Spencer Krug. De muziek loopt daarbij grof gezegd uiteen van ska tot postrock. Vanaf 2010 opereert hij solo ook onder de naam Moonface. In eerste instantie brengt hij werken uit, waarbij een bepaald instrument centraal staat, al dan niet vergezeld van een zeker thema. Deze zijn te horen op de 12” Dreamland EP: Marimba And Shit-Drums (2010) en de cd Organ Music Not Vibraphone Like I'd Hoped (2011). Vorig jaar maakt hij vanuit zijn voorlopige nieuwe thuisbasis Helsinki de cd Heartbreaking Bravery samen met de Finse groep Siinai, die hij ontmoet terwijl hij op tournee is met Wolf Parade. Zij zoeken een zanger en hij een nieuwe band voor zijn nieuwe ideeën. Siinai komt ergens tussen Tangerine Dream en Explosions In The Sky uit. Samen maken ze een prachtige, steeds afwisselende doorsnede door wave, psychedelica, post-rock en krautrock. Dat heeft tot gevolg dat de diverse genres zich in wisselende mate aandienen. Het levert een lekker verslavend geluid op vol melancholische pracht.
Op zijn nieuwste album Julia With Blue Jeans On gooit hij het, nog steeds vanuit Finland, over weer een totaal andere boeg. Zijn wispelturigheid legt hem tot dusver geen windeieren en dat is hier niet anders. De muziek beperkt zich tot pianospel en zijn zang. Dat levert een intiem geheel op, maar door zijn krachtige spel en zang is het ook wel een extroverte aangelegenheid. Geen nieuwe Nils Frahm dus, maar een ware singer-songwriter met een duidelijk verhaal. Zijn zang weet diepe snaren te raken en de piano geeft aan alles een heerlijk melancholische glans. Hij doet me hier in eerste instantie het meest aan Peter Hammill denken in zijn meest duistere periode. Het pianospel toont ook wel enige verwantschap met de vroegere Elton John, maar muzikaal gezien zit hij dichter bij de eerder genoemde en Brett Anderson, Don McLean en Smog, zonder dat welke vergelijking dan ook helemaal past. Krug is daarvoor een te eigenzinnige muzikant en zijn getormenteerde zang heeft een eigen klankkleur. Soms is er maar weinig nodig om een diepe indruk te maken. En zeker in de wereld van Moonface. Een imponerend en persoonlijk goedje.
door Jan Willem Broek