[cd, Monophona/PIAS/Rough Trade]
De kracht van nieuwe muzikale vondsten zit vaak besloten in de mix van verschillende achtergronden en het lef om de stap in het diepe te durven en willen nemen. Zo moet het ook ongeveer gegaan zijn bij de Luxemburgse formatie Monophona. De elektronische input komt van Chook, ofwel Philippe Schirrer die ook het Full Force Recordings label er op nahoudt. Als tiener slaat hij al aan het dj-en en laat veelvuldig van zich horen op drum & bass gebied. Zangeres Claudine Muno (tevens gitaar en keyboards) zit meer in de singer-songwriterhoek en heeft een voorliefde voor Tom Waits, Van Morrison en Joni Mitchell. Als ze de handen ineenslaan merken ze al gauw dat een drummer niet een overbodige luxe is en zo voegt ook drummer Jorsch Kass uit de groep Zap Zoo zich snel bij dit tweetal, om zo dit trio te completeren. Sinds 2010 werken ze aan hun debuut The Spy dat eind 2012 al uitgebracht wordt, maar niet verder reikt dan hun landgrenzen. De kwaliteit van dit trio is echter zo groot, dat ze deze cd nu ook over de grens uitbrengen. Dat is volkomen gerechtvaardigd, want dit is muziek voor een breed publiek met de voorliefde voor trippy en bovenal melancholische muziek.
Je hoort overigens heel duidelijk de tweedeling van stijlen op het album, die hier op spannende wijze samenvalt. Om te beginnen heb je die wonderschone bitterzoete, nachtelijke zang van Claudine, die erg aan die van Lou Rhodes (Lamb) doet denken, maar ook bij vlagen ook herinneringen oproept met die van Beth Gibbons (Portishead), Alison Shaw (Cranes), Björk en Anja Plaschg (Soap&Skin). Daarbij laat ze met enige regelmaat haar fraai heldere akoestische en af toe elektrische gitaarspel horen, aangevuld met (piano)geluiden uit het keyboard. Chook weet daarop met zijn elektronische creaties op prachtige en vooral duistere en mysterieuze wijze in te haken. Ook hij zorgt dat de nachtelijke atmosfeer intact blijft, zelfs als de beats in hardheid toenemen. Hij produceert hier iets dat tussen trip hop, dark ambient en lichte techno uitkomt. Jorsch zorgt daarbij voor richting en structuur. Bijna een uur lang weten ze je in een heerlijk houdgreep te nemen. Qua muziek moet je denken aan een geweldige kruisbestuiving van Trentemøller, Lamb, Litte Aïda, Laurent Garnier, Massive Attack, Antenne, Encre en Amatorski. Klinkt dat te mooi om waar te zijn? Welnu, spiek dan zelf maar even via onderstaande link. Het is een overdonderend mooi en sfeervol debuut geworden dat ze met trots aan de rest van de wereld mogen tonen. Luxembourg, douze points.
door Jan Willem Broek