[cd, Conspiracy/Konkurrent]
Het Japanse ensemble Mono blijft een bijzondere in postrock-land. Ze vermijden ieder cliché en richten hun pijlen niet alleen op de brute gitaarerupties maar ook op de klassieke muziek en composities met een spannende opbouw. Dit levert doorgaans aangrijpende en overweldigende muziek op. Ze bestaan dit jaar 10 jaar en vieren dit met hun vijfde, de split met World's End Girlfriend, hun ep-collectie en bijdrage aan de Travel In Constants-serie niet meegerekend, cd Hymn To The Immortal Wind. Deze nieuwe cd kent ook hun typische postrock met gitaarerupties, maar die omzwachtelen ze meer dan ooit met strijkers en nachtelijke klanken waardoor het eerder filmisch wordt dan dat ze de grond onder je voeten wegslaan. Dat laatste gebeurt wel, maar dat komt door de overrompelende emoties die van de muziek uitgaan en niet zozeer door de brute kracht. De subtiele muziek is haast klassiek opgebouwd, alleen zijn de typische klassieke instrumenten deels vervangen door gitaren. Een uiterst droefgeestige symfonie vol noise. Vijf van de zeven tracks finishen na meer dan 10 minuten, waarmee de band laat zien dat ze de compositie echt serieus nemen. Ze grijpen je allen stevig bij de keel en Mono werkt steeds op bloedstollende wijze naar een geweldige climax toe. Godspeed You! Black Emperor, Explosions In The Sky, Envy, Mogwai, Clint Mansell en Arvo Pärt lijken allen van invloed te zijn op het geluid van deze Japanners. En dat alles in de uitstekende producershanden van Steve Albini. Het geluid is zo mooi als vers gevallen sneeuw, maar wel net zo warm als de open haard die dezelfde kou dragelijk maakt. Op desolate velden waar de onsterfelijke wind waait, brengt Mono een adembenemende en intense ode aan de schoonheid der vergankelijkheid. Subliem!
door Jan Willem Broek