[cd, Temporary Residence/Konkurrent]
Nu er een nieuwe cd van het Japanse ensemble Mono is, kan ik bijna niet geloven dat de laatste alweer van drie jaar terug is. Dat heeft er alles mee te maken dat Hymn To The Immortal Wind er best ingehakt heeft. Hierop laat de band dan ook de perfecte kruisbestuiving van post-rock met neoklassiek horen. Ze blijven een eigenzinnig combo in post-rockland, dat ieder cliché uit de weg gaat, telkens nieuwe bronnen weet aan te boren en daardoor steeds spannend en verrassend uit de hoek komt. Na hun vorige cd hebben ze opgetreden met een kamerorkest, waardoor de focus nog meer richting de neoklassiek is opgeschoven dan ze voorheen toch al meer en meer zijn gaan doen. Dit levert nu hun zesde cd For My Parents op, wat een stemmig en intiem eerbetoon aan hun ouders lijkt te zijn geworden. Dat is natuurlijk mede door de titel ingegeven, maar ook door de tederheid en introvertheid waarmee ze de composities hebben gemaakt. Dat betekent overigens niet dat de felle erupties achterwege blijven, maar ze weten het felle op een fraaie wijze aan het fijngevoelige te koppelen. Hierdoor delen ze geen klappen in het gezicht uit, maar subtiele precisieschoten in het gevoelscentrum. De muziek is grotendeels opgebouwd als een melancholische symfonie, waarbij een deel van de strijkers is vervangen door gitaren. Voor het eerst bekruipt me het gevoel dat een sopraan er nu helemaal bij zou passen. En het gekke is, dat je die sopraan hoort zonder dat ze aanwezig is. Dit is haast de ultieme manier van weglaten en het album doet een groot beroep op je verbeeldings- en inlevingskracht. Maar als je jezelf eenmaal mee laat slepen, is het een onvoorstelbare en ontroerende trip die met niets te vergelijken valt. De vijf tracks, die samen 55 minuten duren en nooit onder de 8 minuten uitkomen, zijn ijzersterk opgebouwd. Je krijgt keer op keer een bloedstollende climax, zonder dat deze altijd vernietigend hard is. De kracht zit hem hier in de emotionele lading. Een track als “Nostalgia” heet niet alleen zo, het is pure nostalgie die je tot in je botten voelt. Ter referentie moet je denken aan een dwarsdoorsnede van Godspeed You! Black Emperor, Anoice, Arvo Pärt, Clint Mansell en Mogwai. Het is muziek die alle facetten van de gevoelens die je voor je ouders kunt hebben belichaamt, de woede en de ergernis maar ook de onvoorwaardelijke liefde en het gemis van hun aanwezigheid. Zelden staan muziek en gevoel zo dicht bij elkaar als hier. Een adembenemend en wonderschoon meesterwerk.
door Jan Willem Broek