[digitaal, Mitsels]
Mitsels is al sinds jaar en dag het lo-fi project van de uit Antwerpen afkomstige multi-instrumentalist en liedjesmid Tim Vanhaecke. Hoewel lo-fi, zijn aanpak is vooral subtiel en hij bezit de kunst van het weglaten. Maar ja ook de kunst van het toevoegen (en hoe). In 2005 verschijnt zijn geweldige debuut I Try To Play Silent But The Mice Keep Rambling als gelimiteerde cd-r op het avontuurlijke Kaspar Hauser Records. Hierop krijg je dromerige songs op akoestische gitaar, die op zachte wijze voorbijtrekken en worden voorzien van fluweelzachte zang. De leuke toevoegingen komen door de spontaan opduikende kinderstemmen en bijzondere samples. Dit alles wordt nog eens verfraaid met cello en de subtiele humor. Het is rustieke, wonderschone muziek, maar door de bevreemdende atmosfeer en verrassende elementen toch telkens spannend en onderhoudend.
De jaren gaan voorbij en het duurt dan ook een hele tijd voor er weer een album gereed is. Gelukkig is er van deze unieke artiest nu het tweede wapenfeit Tiny, Puny, Little beschikbaar. Tim Vanhaecke weet met gitaren, ipad instrumenten, percussie-instrumenten, orgel, loops en zang weer 12 compleet eigengereide songs neer te zetten. Hij neemt alles thuis op en krijgt ruggensteun van diverse achtergrondzanger(e)s(sen), een cornetspeelster en een gitarist. Hij opent op intieme wijze met het akoestische “Believe”, dat in eerste instantie een fraai Palace Brothers liedje zou kunnen zijn. Maar dan komen de lach, de gekke stemmetjes en het is weer de wondere wereld van Mitsels die zich openbaart. Dat is ook het geval in “Perfect Day”, waar een prachtige akoestische song wordt voorzien van allerlei bevreemdende geluiden. Een soort akoestische Moldy Peaches. “Misfit” dat hierop volgt bevat weer prachtig nachtelijke muziek, die sfeervol ondersteund wordt door het cornetspel. Jazz met een lo-fi twist of zoiets. Het vierde nummer “Of Niks Doen” is misschien wel het beste van Mitsels ooit. Daar krijg je desolaat gitaarspel die uit de Sahara lijkt te zijn overgewaaid met repetitieve strijkgeluiden, heel subtiel hikkende elektronica en uiteindelijk ook fraaie orkestraties. Wat hij ook brengt, het blijft overal hangen in die bijzondere, intieme en bovenal melancholische sfeer met die telkens verrassende invalshoeken. En zo weet hij steeds een eigen draai aan de muziek te geven, waardoor er eigenlijk geen vergelijk te maken is. Ik kan natuurlijk zeggen dat ik op de achtergrond elementen van The Residents, Klimperei, Half Asleep, Múm, Styrofoam, Galaxie 500, Nick Drake, Tim Hardin, CocoRosie, King Missile, Dakota Suite en The Notwist terughoor, maar dat is dan slechts als decor voor zijn typische mix van uitgeklede emocore, lo-fi, freak folk en jazzy indiepop. Hoewel de titel van het album tot drie keer toe wil doen geloven dat het allemaal nietig is, is het veeleer grootse kleinkunst. Geweldige muziek die gehoord moet worden!
door Jan Willem Broek