[cd, Omnempathy]
Behalve veel mooie, gangbare muziek is er ook altijd die van de intrigerende buitencategorie. Muziek die je niet snel opzet in gezelschap, maar waarvoor je eens gaat zitten als je wat anders wilt horen. Ik kan er intens van genieten en het is de broodnodige afwisseling op de andere muziek. Een band die dat altijd op hoogwaardige en vooral toonaangevende wijze doet is Human Greed. Het project wordt in 1999 gestart door de Schotse muzikant Michael Begg, die overigens ook onder zijn eigen naam en met Fovea Hex muziek uitbrengt, waar een jaar later illustrator/schilder Deryk Thomas zich bij hem voegt. Ze debuteren in 2001 met het fraaie Consolation en krijgt pas in 2006 een vervolg met Pilgrim: New World Homestead. Hierop dicteren ze al hoe je perfecte duistere, tot de verbeelding sprekende klanklandschappen vol onaardse pracht dient te maken. Met hun derde album Black Hill: Midnight At The Blighted Star uit 2009, hun allerbeste tot dan toe, brengen ze onbeschrijflijke filmische, spookachtige schoonheid. Ze werken dan ook al meer met gasten samen, waaronder hier celliste Julia Kent. Vorig jaar verschijnt het vierde werk Fortress Longing: The Internal Campaign For The Safe And Complete Return Of The Sleeping Egyptian To The Desert, waarop beide heren gesteund worden door wederom Julia Kent en daarnaast zangeres Laura Sheeran (Fovea Hex), zanger Jean Marie Mathoul (48 Cameras, Charlemagne Palestine) en Colin Potter (Nurse With Wound, Fovea Hex). Het is een indrukwekkend duister album geworden waarop ze het verval van de huidige maatschappij aan de kaak lijken te stellen. Meeslepende droefgeestigheid. De muziek ontvouwt zich als een wonderschone symfonie vanuit een parallel universum en vormt het tweede hoogtepunt van de groep. Nu is er de nieuwe cd Dirt On Earth: A Pocket Of Resistance, ditmaal als Michael Begg | Human Greed uitgebracht. Dat lijkt wellicht vreemd aangezien Begg gewoon onderdeel van de band is, maar zoals hij aan mijzelf uitlegt is dit album meer zijn introverte soloproject geworden maar dan wel volgens de werkwijze van Human Greed. Deryk Thomas doet in slechts één van de 7 composities mee, dus als soloplaat uitbrengen past niet helemaal en ook niet enkel onder de bandnaam. Het is een eenzame, intieme muzikale tocht van één man. Er zit zelfs de kaalste en meest desolate onesheet bij die ik ooit gezien heb. De informatie die erop staat is eigenlijk vooral dit:
No words, No guests.
A sullen drone, a silence
Resistance.
De troosteloosheid druipt hier al vanaf. Met de muziek is dat niet anders gesteld. Begg creëert in feit één lange drone, die hij aankleedt met elektronica, veldopnames en noises. Al sturend en schavend weet hij diverse composities neer te zetten, die allen gehuld zijn in een duistere atmosfeer. Je waant je dolend door een ijzige, desolate klanklandschappen, waarboven donkere wolken zich samenpakken en de kraaien zich doen gelden. De muziek is minimaal, maar uiterst effectief; alsof je stukken van Stars Of The Lid of de derde symfonie van Henryk Górecki afpelt tot de essentiële, naakte kern. Naarmate het album vordert worden de composities steeds langer en meer diepgravend, grimmiger en zo mogelijk nog duisterder. Bij vlagen krijg je dan een David Lynch-achtige paranoia over je uitgestort, die indrukwekkend te noemen is. De muziek roept naast de genoemde artiesten associaties op met Celer, Richard Skelton, Speruleus, 36, Black Swan, Seasons (pre-din), Xela, Jasper TX, Thomas Köner en Arvo Pärt. Mistroostige symfonieën vol aangrijpende zielenroerselen die op originele wijze donker ingekleurd zijn. Prachtig, schrijnende en soms haast tastbare stilte. Een stil verzet. Niets en toch een overweldigend alles. Majestueus, machtig, meeslepend meesterwerk.
door Jan Willem Broek