De crossover mag natuurlijk vanuit meerdere perspectieven worden behandeld. Monique geloofde in 1991 de buzz en kan nu ze de plaat allang niet meer heeft nog steeds dromen. Wat ging er precies mis met de band rond het Zwarte Album?
Waarom ik destijds The Black Album per voorintekening kocht,
weet ik niet meer precies. Er hing een
buzz. Er zou een bijzondere plaat uitkomen die je niet mocht missen en ik, net twintig, wilde geen muzikale buzz meer
missen. Natuurlijk kende ik Metallica
wel. Vriendjes draaiden hun platen voor me en altijd ging het luisteren naar de
muziek gepaard met hele uiteenzettingen over hoe geweldig, hard en metal
Metallica wel niet was en ik luisterde graag naar dat enthousiasme. Mensen zijn
mooi als ze ergens vol vuur over spreken. …And Justice For All vond ik
heel klinisch en daardoor erg bijzonder, maar ik zag het me niet zelf thuis
draaien. ‘One’ was rondom indrukwekkend en voelde ik tot in mijn tenen.
Wat heb ik The Black Album vaak gedraaid. Als het een
LP was geweest, was ie grijs geweest. Het volle, vette geluid was me dierbaar.
Vond het ook geen metal maar eerder rock. De cd zelf is in de boedelscheiding
verloren gegaan, maar ik hoor de nummers nog steeds in mijn hoofd. En de
herinnering is fijn. Desondanks knaagt
er iets. Metallica is de plaat waarmee Metallica doorbrak naar het grote
publiek. Op zich is daar niets mis mee. Maar het was het begin van het einde.
Latere platen heb ik nooit meer gehoord. Daar kan ik geen oordeel over vellen.
Het is iets anders.
Een tijdje terug zag ik die serie over popmuziek op de BBC
waarin gezegd werd in de aflevering over metal dat Metallica voor Metallica
in zee ging met Bob Rock. De man
verantwoordelijk voor het geluid van Mötley Crue. Een band met een geluid dat
Metallica verafschuwde, maar een geluid waar Metallica zelf mee doorbrak.
Dingen vallen op zijn plaats. Het is
een verklaring maar niet de reden dat er iets knaagt.
Wat er knaagt, heeft te maken met hoe Metallica zichzelf
presenteert in de media. Wat ik na de
grote doorbraak heb kunnen opmaken uit clips, interviews en stukjes uit
documentaires is dat ik hier te maken heb
met twee nare mannen: James Hetfield en Lars Ulrich. Mannen die denken
dat hun persoonlijk leven en puberaal gedonder in de oefenruimte/studio
interessant zijn voor een publiek. Nee, ik hoef niet te zien dat Ulrich tijdens de opnames van Metallica zijn
bandleden en producer belachelijk maakt.
Ik hoef niet te horen hoe Hetfield
afstand neemt van ‘One’ als een
anti-oorlogsnummer omdat hij zeker niet
links is. ‘I Hunt Therefore I Am’ zong
hij zodat niemand hem meer kon plaatsen.
Prima, maar de magie van de muziek was weg. Metallica is de band die de ban van muziek voor mij gebroken
heeft door een kijkje te geven in hun onaangename persoonlijkheden. Ik heb geleerd nooit het leven van een
artiest te verwarren met zijn werk. Dat een schrijver zijn hospita vermoordt
doet niets af zijn werk. Kunst is kunst.
Alleen zo werkt niet. En zeker
niet bij Metallica.
De eerste keer dat ik Metallica live zag was op Dynamo Open
Air. We, een redacteur van een
tijdschrift en een labelmanager en ik, besloten na vijf nummers lekker naar huis te
gaan. We hadden die drie dagen
interessantere metal gezien. Onderweg naar de auto, fikten er meerdere plastic
toiletten. Het was een teken aan de
wand.
Door Monique
Aerts