[cd/lp+cd, Tonefloat]
Er zijn van die grote verrassingen in de muziek. Eén daarvan is de Utrechtse formatie Mercy Giants, die al sinds 1995 bestaan. Omdat ze als los zand aan elkaar hangen verschijnen de releases met mondjesmaat. In feite is het een gelegenheidsproject dat met enige regelmaat elkaar weer opzoekt. Hun debuut (enkel op vinyl) Hotel Hell, Sports & Relax uit 1999 slaat echter in als een bom. Ze weten een eigen plek in de muziek in te nemen die nauw verwant is aan de postrock uit de Talk Talk school, ambient, noise en mathrock. Drie jaar later weten ze met Racing Club Hades (2002) wederom diepe indruk te maken. Ondertussen houden de leden zich ook bezig met het Zabel Muziek label. In 2006 verschijnt het eveneens ijzersterke en voorlopig laatste wapenfeit Running In Slomo, waar ze zich nog altijd in ruime banen om de postrock bewegen. Op hun Myspace staat in 2009 dan aangekondigd dat ze nieuwe nummers aan het opnemen zijn, dus de hoop op een nieuw album blijft.
Dat een nieuw album uitblijft heeft alles te maken met de activiteiten van de individuele leden. Bassist/gitarist en leadzanger Mark Zuidema is na We Vs. Death en Zabel Muziek label in druk met zijn eigen band Demi Mazurka (een anagram van zijn eigen naam). Gitarist/toetsenist/zanger Maarten Scherrenburg speelt in March, The Use Of Ashes en geeft tevens acte de présence bij Demi Mazurka. Gitarist/toetsenist Bart de Kroon (ex-We Vs. Death, Roommate, Pien Feith, Great Lake Swimmers) is tegenwoordig actief als Homemade Empire. Drummer/zanger Jelle Buma van het nog altijd gemiste Solbakken houdt er zijn eigen eenmansband op na. Een drukte van jewelste dus. Toch vinden ze elkaar weer, mede doordat het immer geweldige Tonefloat weer achter ze gaat staan.
Dit heeft als een katalysator gewerkt met als resultaat hun vierde album Steel Dungeons, Mighty Foes!, hetgeen de grote verrassing is waar ik in het begin op doelde. Hierbij is Mark Zuidema van de (bas)gitaar geswitcht naar piano en Maarten Scherrenberg van (bas)gitaar naar contrabas. Dit mist zijn uitwerking in de muziek niet, want die herbergt nu veel meer jazzelementen. Ze dompelen hun muziek onder in een nachtelijke atmosfeer en hebben meer ruimte voor artistieke vrijheid ingeruimd. Een meer improvisatorische, losse benadering en evenredige input van alle leden zou je het ook kunnen noemen, die toch tot een samenhangend geheel heeft geleid. Ze doseren nog beter dan voorheen met de diverse genres en brengen een beklijvende mix van postrock, jazz, progrock, shoegaze, noise, mathrock en minimalistische muziek. Maar eerlijk gezegd brengen ze iets dat alle categorieën overstijgt. Het is een prachtige synergie van emoties, muziek en sfeer, die je enkel kunt ervaren. Hoewel elke vergelijking spaak gaat, moet je denken aan een bijzondere kruisbestuiving van Talk Talk, The For Carnation, Tortoise, King Crimson, Pale Saints, Thingy, Crain, June Of 44, Low en The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble. Het overstijgt de landsgrenzen, hetgeen ik positief bedoel. Je zou hier namelijk nooit een Nederlands product achter zoeken, ook al komt er genoeg sterk materiaal uit eigen land. Dit komt mede door de wonderschone, harmonieuze, Engelstalige zang. Daarnaast is ook de muziek van een alles overstijgende klasse. Ver van het vertrouwde en toch weet het je helemaal te omarmen. De Mercy Giants slaan genadeloos toe met hun meesterlijke muziek! Wordt (hopelijk) vervolgd?
door Jan Willem Broek