[cd/lp, Ici D’Ailleurs/Konkurrent]
Matt Elliott draait ook al een kleine 20 jaar mee in de muziekindustrie van Bristol. Hij start in 1993 namelijk als gast bij Flying Saucer Attack, waar ook Richard Amp te vinden is. In diens band AMP geeft hij daarna tevens acte de presènce, net als bij stadsgenoten Movietone, Crescent en Foehn, alvorens hij zijn schitterende The Third Eye Foundation start. Hiermee maakt hij vervolgens spookachtige en uiterst melancholische muziek vol samples en noisegitaren, die het midden houdt tussen shoegaze, trip hop, noise en experimentele muziek. Van 1996 tot 2001 maakt hij vijf albums, een remixplaat en diverse singles en epees. Los hiervan komt hij in 2004 nog met een DJ plaat in de Oumupo-serie, maar ondertussen is hij dan al onder zijn eigen naam verder gegaan, waarmee hij eveneens vijf prachtig duistere albums maakt. Hij is meer songgericht te werk gegaan en gebruikt zijn vroegere samplekunsten nu vooral om zijn liedjes kracht bij te zetten. Met de eerste The Mess We Made uit 2003 is het meteen raak. Spookachtige melodieën, klassieke elementen en folk-achtige, duistere songs. Daarna houdt hij deze succesformule vast en begint hij aan een trilogie, waarvan de eerste twee delen Drinking Songs (2005) en Failing Songs (2006) weer van een buitengewone schoonheid zijn. Het slotstuk is Howling Songs (2008). Deze mag er wederom wezen en bevat weer die onaardse atmosfeer, zoals alleen Matt die kan creëren. Het grote verschil is dat hij nu in de overwegend lange nummers ook behoorlijk hard kan uithalen. Voor de rest zijn het zacht gezongen prachtliedjes met akoestische gitaar en melancholische strijkers. En dat je van een drieluik ook een vierluik kan maken bewijst hij met Failed Songs (2009), waarop de nummers staan die buiten de boot zijn gevallen. Het levert hoe dan ook weer een verdienstelijk album op. In datzelfde jaar maakt Matt ook deel uit van de supergroep This Immortal Coil, een Coil tribute groep met een knipoog naar This Mortal Coil waarin ook DAAU, Yann Tiersen en Sylvain Chauveau een grote rol spelen. In 2010 verschijnt geheel onverwacht weer een album van The Third Eye Foundation, die uiteindelijk niet het niveau heeft van de jaren 90. Nu is Matt Elliott onder zijn eigen naam terug met The Broken Man. De titel doet al vermoeden dat dit geen vrolijk album is, maar waarschijnlijk wel één vol de bijbehorende muzikale pracht. Matt laat zich van zijn meest kwetsbare kant zien, klinkt als een gebroken man en brengt op bevlogen wijze zijn bijzondere songs. Hij slaat hier als het ware een brug tussen zijn oude project en zijn trilogie. Je hoort veel akoestisch gitaargetokkel, dat bij tijd en wijlen overgaat in prachtige koren, orkestraties en de betere spookachtige geluiden van weleer. De muziek houdt het midden tussen Europese folk (Spaans, Portugees), singer-songwritermuziek, klassiek, samplemuziek en post-rock. Hij wordt bijgestaan door Chris Cole (contrabas, viool, klarinet, percussie, tuba, kemenche), Anil Fraslan (cello), Katia Labèque (piano) en niemand minder dan Yann Tiersen (productie). De cd kent eigenlijk 3 sleutelnummers, te weten de openingstrack “Oh How We Fell”, de derde song “Dust Flesh And Bones” en de vijfde track “If Anyone Ever Tells Me That It Is Better To Have Loved And Lost Than To Have Never Loved At All I Will Stab Them In The Face”, die respectievelijk 12, 9 en 13,5 minuut duren. Hier wordt op grandioze wijze naar een climax toegespeeld die dikwijls de adem doet stokken. In de eerste bouwt hij met zijn akoestische gitaar langzaam naar een meer georkestreerd stuk toe, terwijl zijn getourmenteerde zang er mooi bij aansluit. “Dust Flesh And Bones” begint ook akoestisch, maar kent een beduidend lagere zang die indruk weet te maken. Het nummer is uiterst melancholisch en op het moment dat de strijkers aanzwellen en Matt zingt “this is how it feels to be alone”, gaat het door merg en been. Het eindigt in een spookachtig, licht noisy Third Eye Foundation nummer met koorzang en al. De track met de onvriendelijke en vooral lange titel is vooral rustiek en haast klassiek. Rond het prachtige pianowerk van Labèque drapeert Matt zijn stemmige zang, instrumentaties en samples. Het is van een ontroerende schoonheid. De vier overige, kortere nummers zijn nou niet bepaald luchtiger, maar ze geven toch even ruimte op adem te komen na die 3 overweldigende tracks vol emotionele precisiebombardementen. De cd sluit psychedelisch, haast delirant af met “The Pain That’s Yet To Come”. Dat belooft wat voor de toekomst! Matt Elliott toont aan dat hij nog genoeg in het vat heeft zitten om nog jaren door te kunnen. The Broken Man is een duister maar verbluffend mooi album geworden. Deze zie ik met gemak het einde van het jaar halen!
Luister Online bij Bandcamp:
Dust Flesh And Bones
door Jan Willem Broek