[cd, Fire/Konkurrent]
De Britse muzikant en schilder Mathew Sawyer is een begenadigd singer-songwriter. Hij maakt in 2006 even deel uit van de langlopende band de Television Personalities, maar komt daarna in 2007 met het combo The Ghosts met de cd Blue Birds Blood, dat vol stemmige folk en indierock staat. Het album How Snakes Eat (2010) brengen ze als Mathew Sawyer And The Ghosts uit en gaat op melancholische wijze verder. In 2011 overlijden drie goede vrienden, hetgeen een enorme impact heeft op hem. Dit is ook de inspiratie voor zijn songs die hij hier na schrijft.
Deze zijn nu onder zijn eigen naam gebundeld op zijn derde cd Sleep Dreamt A Brother. Zoals hij zelf uitlegt: “Als ik het over dood of verlies heb, wil ik het gevoel zelf overbrengen, niet alleen de afgeleide van dat gevoel.” Hij heeft de albumhoes ook zelf geschilderd. Hierop zie je een persoon die tijdens zijn slaap de handen wanhopig verheft naar een dood spiegelbeeld. Het zijn de broers Hypnos en Thanatos, slaap en dood, die elkaar trachten aan te raken om zo de kloof tussen hen te verzoenen. Het is indrukwekkend hoe Sawyer zo zijn overleden vrienden een plek geeft en eert. In de droomwereld kan je elkaar weer zien en je verliezen in die droom is niets om bang voor te zijn.
Het moge duidelijk zijn dat het geen vrolijke songs zijn geworden. Ik kan niet zien of er gasten op het album meedoen, maar het schijnt dan ook vooral een soloaangelegenheid te zijn. Je hoort in elk geval pianogestuurde songs, aangevuld met strijkers, percussie, gitaar, diverse samples en de heerlijk getormenteerde zang van Mathew. De link met het dagelijkse leven legt hij door geluiden van krakende vloeren, rinkelende telefoons, autogeluiden die door de ramen binnendringen, stemmen van passanten en dergelijke te incorporeren in zijn muziek. De droom die zo ook een beetje werkelijkheid wordt. Het is fascinerend en wonderschoon wat Mathew Sawyer hier weet te bewerkstelligen. De muziek houdt het midden tussen folk, neoklassiek, Barok, altcountry en avant-garde. Denk daarbij aan een heerlijke kruisbestuiving van Peter Hammill, Sodastream, Lost In The Trees, T-Rex, The Cakekitchen, Bill Callahan, Current 93, Legendary Pink Dots en Robert Wyatt en je krijgt enigszins een idee. De dood heeft een pakkend, prachtig en vooral levendige soundtrack gekregen.
door Jan Willem Broek