[2cd, Pikebole Records/Bertus]
Het is eerder ter sprake gekomen, maar onze zuiderburen hebben een ijzersterke reputatie als het gaat om het voortbrengen van klasse acts. En er zitten groepen tussen die daar nog eens boven uitstijgen, hetzij door hun kwaliteit of hun niet te categoriseren originele sound. Een band die een beetje van beide heeft is het Gentse duo Mary & Me. De groep wordt gevormd door multi-instrumentalist Pieter-Jan De Waele (drums, percussie, bas, gitaar, tweede stem) en zangeres Elke Andreas Boon (drums, percussie, piano-, viool-, cello- en sample-programmeringen). Ze debuteren in 2010 met Songs For Johnny, uitgebracht op het eigen Pikebole records. Ze maken waanzinnig mooie popmuziek, die alleen nooit helemaal popmuziek wordt doordat ze vele elementen van andere genres in hun geluid absorberen. Het is luchtig en lieflijk, maar tegelijkertijd ook huiveringwekkend en duister. Toch weten ze daar een beklijvend geluid uit te laten rollen. Nu is er dan het tweede album We Go Round, dat tevens de titel is van hun single. Hier gaan ze gewoon een grote stap verder en presenteren een nóg beter album waarop ze nog steeds een ambivalent geluid aan de dag leggen. Eén van de in het gehoor springende factoren is toch wel die karakteristieke stem van Elke, die zowel zwoel en bitterzoet kan zijn, maar ook fel en een tikje duister. Een zuchtmeisje in een David Lynch-achtige setting of zoiets. Hoewel ik mijn vinger er net niet helemaal op kan leggen laveert ze qua sound tussen Kim Deal, PJ Harvey, Nico en Sinéad O’Connor, zij het dat ze er ook nog eigenzinnige stembuigingen op nahoudt. Een andere sterke factor is de originele invulling van het instrumentarium, dat niet alleen opvalt door de gebruikte instrumenten maar ook de goede wijze waarop ze ingezet worden. De muziek op deze nieuwe schijf bevat meer galm en diepgang en tevens betere samenzang. Ze worden ondersteund door een heuse band bestaande uit Dries Nauwynk (drums, percussie), Jelle Van Lysebettens (bas) en nog een aantal gasten op viool, cello, trombone, trompet en altsax. Ze brengen hun broeierige mix van akoestische, (geluiden van) klassieke en elektrische instrumenten weer op uitstekende, uitgebalanceerde wijze in stelling om daarmee hun popachtige songs ten gehore te brengen. Freakpop is misschien wel een beter woord, want er komt van alles langs waardoor het bevreemdend, ongrijpbaar en toch uiterst pakkend wordt. Zo hoor je elementen van onder andere gothic, psychedelica, freakfolk, chansons, avant-garde, wave en post-rock. Luister wat dat laatste betreft maar eens naar de gitaar/basklanken in “New Song” en je hoort Three Mile Pilot of Pinback erin terug, hoewel de zang en de rest van de muziek daar weer helemaal niet aan doet denken. Een nummer later dreunen de bassen alweer als in een The Cure song, terwijl de strijkers de muziek juist een andere kant opduwen. Denk naast de genoemde bands ook aan invloeden als CocoRosie, The Breeders, The Velvet Underground, Lali Puna, Nouvelle Vague, Blackie & The Oohoos en Pain Teens. De twee kneden al die invloeden en genres tot een totaal unieke, veelal mysterieus geluid dat altijd een vorm van schoonheid bezit. De ene keer fel of duister en op andere momenten, zoals in “Drinks On Me” en “Daylight”, gewoonweg ontroerend mooi. Als extra zit er het schijfje On Tourne En Rond, waarop 5 songs van het album in het Frans gezongen worden. Ook dat past erg goed. Alles bij elkaar opgeteld is dit een album van ongekende klasse geworden. Een absolute aanrader, ook voor de jaarlijstjes!
(live uitvoering)
door Jan Willem Broek