[cd/lp/digitaal, Africantape/Five Roses/Sonic Rendezvous]
Frankrijk kent legio ijzersterke undergroundbands en niet in de laatste plaats bands die een stevige pot noise weten te maken. Labels als Ruminance en met name Africantape weten daar ook wel raad mee. Africantape komt onlangs nog met het fantastische Ventura, die in is geslagen als een komeet. Nu komen ze met de nieuwe van het Franse, uit Montpellier afkomstige trio Marvin. Deze vieren dit jaar alweer hun 10-jarige bestaan. Het drietal bestaat uit Emilie Rougier (keyboards), Grégoire Bredel (drums) en Frédéric Conte (gitaar, keyboards). Ook zonder ze te horen is het haast duidelijk dat Trans Am van invloed is geweest. Ze debuteren in 2007 met hun gelijknamige album, waarop dat ook waarheid blijkt. Alleen is hun energie en dynamische, genreoverstijgende sound iets dat hen een eigen identiteit verschaft. Online staat al eens treffend beschreven: Marvin is het niemandsland tussen Shellac en Kraftwerk. Elektronica meets hardcore en meer, wat uiteindelijk splijtende noise tot resultaat heeft. Dat is ook het geval op hun tweede schijf Hangover The Top uit 2010. Alles verraadt ook een voorliefde voor bands als Fugazi, Jesus Lizard, Big Black, Trans Am en Nomeansno, maar ook Brian Eno en Devo (die ze beide hebben gecoverd) en al dat soort helden van weleer. Toch leggen ze vooral een fris en hedendaags geluid aan de dag. Hiernaast brengen ze ook splitreleases met Zëro, Doppler en Electric Electric/ Papier Tigre/ Pneu uit.
Hun derde worp Barry verschijnt weer drie jaar na de vorige. In de tussentijd heeft de band intensief getoerd. De liveshows staan bekend om hun fanatiekheid, energie en dynamiek. Dat livegevoel hebben ze nu ook op plaat willen vastleggen, wat van meet af aan lijkt te lukken. Het is een soort muzikale wervelstorm geworden die zich als hyperenergieke noise presenteert. Maar zoals een wervelstorm betaamt sleurt het van alles met zich mee. In dit geval zijn dat stukken krautrock, synthesizermuziek, postrock, punk, surf, disco, trash, progrock, experimentele muziek en metal. Het is een adembenemende ontlading van geluid, waarbij je enkel met je mond open naar kunt luisteren. Alsof je tegenover een op volle toeren draaiende straalmotor staat en overeind probeert te blijven staan. Toch weten ze ondanks die enorme geluidsmuren behoorlijk veel subtiele details aan te brengen. Ik zou de eerdere quote eerder willen verbuigen naar alles tussen Brian Eno, Trans Am en A Place To Bury Strangers, waarbij hun tornadoachtige sound ook Chevreuil, Don Caballero, Jesus Lizard, King Crimson, Kraftwerk, Shellac, Guapo en Mars Volta met zich meeneemt. Her en der dringen er ook flarden zang, al dan niet met de vocoder, door in hun overwegend instrumentale muziek. Het is werkelijk sensationeel wat de drie heren hier neerzetten. Een geweldige, maar tevens innovatieve bak herrie!
door Jan Willem Broek