December is bijna om en hier dan eindelijk het overzicht van de tracks van de dag van oktober. Om over de gaten die vallen maar niet spreken…
Het moge duidelijk zijn: de fut is er uit. Ik stop er daarom aan het einde van het jaar mee. Heb ik er in ieder geval een mooie playlist aan overgehouden.
1 oktober: UK Subs – Down on the Farm
Maar weer eens inspelen op de actualiteit, in dit geval de boerenprotesten.
2 oktober: Battles ft. Xenia Rubinos – A Loop So Nice… / They Played It Twice
3 oktober: Benjamin Weinman ft. Earl Maneein – It Is Nothing
Solomateriaal van de man achter Dillinger Escape Plan ligt in de lijn van de instrumentale tracks van Ire Works, maar meer uitgewerkt. Mooie vioolspel is van Earl Maneein.
4 oktober: Jeff Lynne’s ELO – From Out of Nowhere
Een classicrockman die nog gewoon kwaliteit levert. Heerlijk.
5 oktober: Skepta ft. Key! – Redrum
6 oktober: Masters of Reality – She Got Me (When She Got Her Dress On)
RIP Ginger Baker. Twee van mijn favoriete drumintro’s zijn van zijn hand. ‘White Room’ ken je, dus daarom de minder bekende van de twee: ‘She Got Me (When She Got Her Dress On)’ van Masters of Reality.
7 oktober: Lykantropi – Wild Flowers
Toch wel één van de leukste ontdekkingen van 2019, deze psychfolkrockers met hun meerstemmige vocalen.
8 oktober: Princess Nokia – Sugar Honey Iced Tea (S.H.I.T.)
Weer eens een acroniemrap. Ligt het aan mij of zijn er daar tegenwoordig minder van?
9 oktober: Boy Harsher – Send Me a Vision
Boy Harsher komt uit Savannah, Georgia, maar dat is veel te pittoresk voor deze muziek (wel goede southern gothic vibe, dus niet helemaal los van de muziek), dus weken ze uit naar een Duitse gribusstad voor de video.
10 oktober: Ghum – Saturn
11 oktober: Flying Colors – Love Letter
Flying Colors is normaliter een progrocksupergroep voor mannen met paardenstaarten. Die heb ik niet, maar als ze de beatleske kant op gaan, dan haakt deze kortharige wel aan.
12 oktober: Holy Fuck ft. Alexis Taylor – Luxe
13 oktober: vergeten
14 oktober: Craig Finn – Blankets
I washed up and I wandered
I did whatever business looked the best
I found a savior then I lost him
Had a kid and all the rest
Then the doctor left a message
Said we’re looking at these numbers from your test
The Hold Steady heeft me nooit zo kunnen bekoren (misschien ook meer in verdiepen), maar deze solotrack van Craig Finn is precies het soort verhalende singer/songwriter-materiaal waar ik van houd.
15 oktober: HMLTD – Loaded
16 oktober: vergeten
17 oktober: vergeten
18 oktober: vergeten
19 oktober: vergeten
20 oktober: vergeten
21 oktober: Cold Cave – Promised Land
Dacht eigenlijk dat deze perfecte Sisters of Mercy pastiche al lang track van de dag geweest was, maar blijkt niet zo.
22 oktober: Grandmaster Flash & The Furious Five – Scorpio
Net de hiphopdocuserie Hip-Hop Evolution op Netflix gekeken. Leuk voor een niet-kenner als ik, veel nieuwe dingen leren kennen.
23 oktober: Jungle Brothers – Braggin’ & Boastin’
Nog maar één geïnspireerd door Hip-Hop Evolution.
24 oktober: Devin – You’re Mine
In 2011 of 2012 kwam Romancing, het debuut van Devin uit, een sterke powerpopplaat. Opgepikt door de meeste media, grotendeels positieve recensies. Sindsdien: niets, nada. Hele Devin lijkt van de aardbodem verdwenen…
Devins volledige naam is Devin Therriault, wat niet veel voorkomt. Als je dat googlet, vind je alleen maar referenties naar Romancing en dit: https://www.spreaker.com/user/10278373/011818c (eerst even de dronken brandweerman uit New Hampshire doorspoelen, Devin komt rond 2:30). Dus misschien is Devin verwarmingsmonteur geworden in Boston en heeft hij daar twee levens op één dag gered? Ik vrees dat het een andere Devin Therriault is, want ik meen een vet Bostons accent te horen en Devin was een echte New Yorker. Maar Bostons en New Yorks lijkt wel op elkaar, dus ik ben niet helemaal zeker.
25 oktober: vergeten
26 oktober: Morningwood – Body 21
Glamrock onehitwonders, waarbij die ene hit ‘Nth Degree’ het slechtste nummer van de plaat is.
27 oktober: vergeten
28 oktober: Monster Magnet – When The Planes Fall from the Sky
Mijn favoriete post-coma Monster Magnet-nummer.
29 oktober: Matia Bazar – Ti Sento
Zachte coupletten/harde refreinen dynamiek al geperfectioneerd een paar jaar voor Pixies en Nirvana. En synthpopplaybacken op een BC Rich Warlock, kan het Italiaanser?
30 oktober: Rival Sons – Too Bad
De nieuwe plaat die Rival Sons eerder dit jaar uitbracht is een beetje wisselvallig, maar bevat wel deze uitschieter. Natuurlijk met de hoofdrol voor Jay Buchanan, maar ook door de fijne stonerriff.
31 oktober: vergeten